Laatste week...

Het eind is helaas in zicht, maar tot die tijd zal ik nog volop genieten!

De rest van het huis kwam donderdag 26 maart weer terug van Safari en toen waren we die avond uitgenodigd om bij Inge, onze coördinator, om te komen eten. We waren met zijn 9en, dus vroegen we Jjuuko om ons te brengen. Dat is een van onze taxichauffeurs met een busje. Ik had laatst al een rondje op het parkeerterrein gereden in zijn bus, zonder passagiers, wat super grappig was. Nog nooit in een automaat gereden, nog nooit in een busje en nog nooit in Afrika! Dus deze avond zei hij: Anne, you drive. Eerst dacht ik nog tot het eind van de straat, aangezien ze hier links en als idioten rijden. Maar ik vond het prachtig en hij was vrij relaxed, dus reed ik lekker verder. Ik weet niet of mijn 8 andere passagiers zich daar zo prettig bij voelde haha : ) Super gaaf hier rijden! Je moet wel 10 paar ogen hebben voor de boda´s die overal vandaan komen en je moet vooral niet wachten tot je een keertje kan, maar gewoon gaan. Go with the flow! Helaas kwam we al vrij snel in de gewoonlijke trafficjam terecht, maar we bijna 2 uur stilgestaan hebben voor een rotonde.. We zouden om 19.00 uur bij Inge zijn, waren er uiteindelijk 21.20 haha, mooi op tijd dus voor de begrippen hier! : )

De volgende dag hadden Dieuwke en ik Downtown afgesproken met Omar, de ergotherapeut. Dieuwke heeft ook aardig wat sponsorgeld gekregen thuis en ik had ook nog wat over, dus wilde we samen met hem spullen kopen voor de therapieruimte. We hebben bijna 4 uur kriskras door de chaotische stad gelopen, was daarna helemaal gesloopt, maar hebben super veel dingen kunnen vinden. 3 paar nieuwe krukken, nieuwe gordels voor alle kinderen in een rolstoel, nieuwe rubbers voor onder de lopers, zwembanden, een boormachine voor reparaties, een printer voor lesoefeningen, leesboekjes, en nog een hoop kleine dingen. Top, fijn dat we mede dankzij jullie op deze manier kunnen bijdragen!
´s Middags ben ik nog even bij Nafassi lang geweest. Heerlijk om de lieve Aunties en baby´tjes weer te zien en te knuffelen. Gaf me weer een energieboost!

Het weekend zijn we zaterdags naar het strand in Entebbe gegaan, omdat het alweer de laatste dag was van een vriend (Igor) van een van de Duitse vrijwilligers (Johann) die een weekje langs kwam. De rest van het huis had allemaal andere plannen, dus ging ik alleen mee met Johann en Igor. Igor wilde eerst nog even de craftmarket leegkopen, dus die kwam een paar matatu´s later richting Entebbe. Het was behoorlijk druk op het strand en aangezien wij de enige mzungu´s waren, hadden we flink wat aandacht. Hier is het niet raar om iemand gewoon een tijdje aan te staren… ; ) Heeft ook zijn voordelen. Toen Igor aankwam en aan de serveerster vroeg of ze zijn 2 vrienden had gezien, had ze maar 2 seconde nodig om ons aan te wijzen.
Het was helaas niet zo warm en zonnig die dag, dus na het zwemmen had ik het eindelijk weer een keertje koud : ) Vuurtje erbij, visje erbij, top avond.
Rond een uur of 9 hebben we Igor daar achtergelaten en zijn wij weer op de matatu richting Kampala gestapt. Die brengt ons jammer genoeg niet tot onze voordeur, dus het laatste stukje gingen we lopen. Wel 20 x tegen de boda boda-drivers moeten zeggen dat we geen lift wilden.. Ik kreeg nog een berichtje van Susanne hoe laat ik thuis kwam, net een familie nu hier, lieve mama Suus : )
Zondag zijn we met een groepje naar de sportschool geweest, African FitForFree haha. De helft van de apparaten waren stuk, dus de meiden hebben vooral hun mondspieren getraind. FitForFree in Nederland is voor mij nu een 5* sportschool : )

Vorige week dinsdag zijn we met een paar collega´s op visite gegaan bij Hannes, omdat hij al 1,5 week behoorlijk ziek was met hoge koorts. Ze kunnen er nog steeds niet achter komen wat het is, dus is hij nu terug naar Duitsland om zich daar te laten behandelen. Hoop dat hij snel opknapt.

´s Middags kwam er op school een andere (reguliere) school op visite. Inclusief priester. Ze hadden ontzettend veel spullen en kleding meegenomen, dus dat was een klein feestje voor de kids.

De volgende dag waren Johann en ik allebei vrij, dus besloten we een motor te huren. Hij heeft zijn motorrijbewijs en ik had wel zin in een citytour. Eerst zijn we naar backpackers gegaan, een guesthouse, die ook motors repareert. Daar hadden ze niks te huur, dus kregen we het nummer van Ali. Ali had zelf geen motors meer, dus kregen we het nummer van Haisnan (een Indiër). Die had nog een chopper staan, die we wel mochten huren een hele dag voor 45.000 UGX (ongeveer €15). Wat uiteraard niet veel is.. Dus Haisnan gaf ons het nummer van zijn vrouw, omdat hij niet thuis was. Toen we bij zijn huis aankwamen en zijn vrouw belden, stuurde ze haar dochter naar beneden om de sleutels te brengen. Mooie ketting zo : ) We gaven Johanns ID en 500.000 UGX en toen konden we gaan.
Na een paar honderd meter kwamen we al stil te staan.. Geen benzine meer haha. Dus zijn we de berg opgelopen met dat zware kreng. Gelukkig is hier bijna elke 100 meter een tankstation. We hebben er 10.000 UGX ingegooid, wat binnen no time alweer op was, aangezien de reserve ook compleet leeg was. Dus weer een stukje lopen naar een tankstation : )
We hadden de tomtom aangezet om langs huis te rijden, die ons de kortste maar slechtste weg opstuurde. Het regende al de hele ochtend, dus alle zijwegen waren een grote modderellende geworden. We werden door de tomtom een heuvel afgestuurd en vervolgens kwamen we die glibberige heuvel niet meer op.. Met wat hulp, oranje schoenen, slappe lach en krassen kwamen we boven aan de berg. Toen we eenmaal weer op de goede weg terecht waren gekomen, werden we nog bijna gekust door een spookrijder. Goed begin van onze trip! Geen zorgen mam, hoort er allemaal bij hier ; ) De rest van de dag was super leuk. De zon ging schijnen, iedereen had een brede lach toen ze ons voorbij zagen rijden en hebben een hoop mooie dingen gezien onderweg.
Toen we aan het eind van de middag de motor terug gingen brengen, was Haisnan nog steeds niet thuis. Zijn vrouw was erg aardig en heeft lekker thee voor ons gezet. Toen we zeiden dat we wel graag voor het donker weer terug wilden zijn, omdat we op de boda waren, belde ze Haisnan en die zei dat hij ons wel af wilde zetten. Uiteindelijk hebben we ook niks hoeven te betalen voor het huren van de motor en die zag er echt niet meer uit.. Haisnan was gewoon blij dat we zo´n leuke dag gehad hadden, geweldig toch zulke mensen!

Donderdag zijn we met een paar weer naar Banda Island geweest, omdat het zo heerlijk was de vorige keer. We konden met Andrew (manager van het eiland) meerijden omdat hij toevallig in Kampala was. We waren wel bijna een half uur te laat, maar dat krijg je als je al een tijdje in Afrika woont ; ) Andrew heeft een speedboot, dus konden we heel luxe met hem mee op de speedboot i.p.v. de vissersboot. De motor had alleen wat kuren, dus elke paar minuten hield hij er even mee op haha. Maar toch in 45 minuten op Banda i.p.v. 2,5 uur!
Het was weer super gezellig, relaxt, mooi en fijn! Dit keer ben ik wel wezen waterskiën, wat onwijs tof was! Oefening baart kunst. Heb nog steeds spierpijn, maar het was het waard!
Vrijdag- op zaterdagnacht heeft het heel erg geonweerd en geregend, dus letterlijk alles was doorweekt. Wijzelf tot aan onze kleren in de tas aan toe.. Maar ook dat had wel weer wat : ) We hebben alles in ¨het kasteel¨ te drogen gehangen, omdat het die dag ook niet meer ophield met regenen. Fijn om weer even dat Hollandse gevoel te hebben ; )
Zondag zijn we met de vissersboot teruggegaan, hebben we Johann op het vliegtuig naar Duitsland gezet en zijn we weer terug naar ¨huis¨ gegaan.

Iets wat eerst nog zo ver weg leek, is nu toch heel dichtbij. Volgende week woensdagavond vlieg ik alweer naar huis.. Aan de ene kant wil ik helemaal niet vertrekken, maar aan de andere kant vind ik het een heel fijn idee om jullie allemaal weer te zien!
Terug naar het oude, vertrouwde, koude, volgebouwde, waar we toch van houde, kikkerlandje.

Nog een weekje genieten!

Liefsx

Webalee Ssebo (Dankjewel meneer)

Het is helaas zo ver, het regenseizoen is begonnen… Op zich heerlijk om een keer niet zwetend wakker te worden en weer even dat Nederlandse gevoel te hebben, maar half Kampala besluit dan gelijk om niet aan het werk te gaan. Maar voor de prachtige natuur en tegen het stof is het zeker ook fijn.

Op de school is het nog steeds helemaal leuk. Ik doe veel een-op-een dingen met Nakisa David, een jongen van ongeveer 15 jaar, met een verstandelijke beperking. Daarnaast komt hij uit Rwanda, dus spreekt geen Luganda en amper Engels. Hij heeft wel wat Engels geleerd, maar alleen de uitspraak van de letters uit het alfabet, dus niet de klanken. Ik probeer met behulp van plaatjes en woorden hem de klanken te leren en daardoor letters en woorden te herkennen. Het is echt leuk om te zien hoe trots hij is als het goed gaat en hoe trots ik dan weer ben, omdat hij zo hard zijn best doet.
Ook heb we weer de oefeningen gedaan voor het blazen en zuigen. Nu ook een “wedstrijdje” met veertjes op de tafel, webalee lieve Corianne!

Veel kinderen hier hebben lelijke open wonden, die gaan ontsteken en behoorlijke littekens achterlaten. Resultaat van amper groente en fruit eten?...

Er zijn weer wat nieuwe mensen in het huis erbij gekomen, onder andere Dieuwke en Mirte, die nu ook op de school aan het werk zijn. Dieuwke heeft thuis ook behoorlijk wat sponsorgeld gekregen, dus hebben we met Omar (ergotherapeut) gesproken wat er allemaal nog nodig is. Vrijdagochtend gaan we samen met hem de stad in om dingen te kopen voor de school en de ergotherapie, zoals; krukken, snoezelkussens, een printer om taaloefeningen etc. uit te kunnen printen, rolstoel en looprek onderdelen, leesboeken, etc. Ben heel blij dat het geld echt goed terecht gaat komen en altijd leuk om met een local de stad in te gaan : )

Vorige week zijn we natuurlijk weer heerlijk wezen zwemmen. Hoogtepuntje van de week hoor! Van te voren gaan we altijd langs de huismoeder om te vertellen wie er mee gaan en om zwemkleding uit te delen. Alleen waren de huismoeders nergens te bekennen. Uiteindelijk vonden we er eentje, die zou zorgen dat alle jongens omgekleed zouden worden. Eenmaal in het zwembad bleek dat ze een jongetje van 4 een badpak aan had gedaan.. Het stond hem uiteraard heel cute en zelf had hij toch geen idee : )
’s Avonds ben ik met Johann, Duitse jongen die hier ook in huis woont, naar de bioscoop geweest. Super leuk, African style. De stoelen zaten los, dus bij elke beweging lag ik er bijna af : ) Daarna gingen we nog ergens wat drinken. Op het moment dat ik op de wc zat, viel de stroom uit.. Heel avontuur om in het donker de weg te vinden, maar een mzungu is gelukkig makkelijker te zien in het donker dan een Ugandees ; ) Johann is hier nu een maandje en kan zich al aardig redden in het Luganda, dus besloot ik om ook maar wat meer moeite te doen om wat te kunnen zeggen. Het begint ergens op te lijken en de mensen hier zijn steeds heel erg verrast en willen uiteraard meteen vrienden met je worden.

Vrijdagavond waren we door een collega-dokter van Johann en Verena (dokters in opleiding), uit het ziekenhuis, uitgenodigd om bij hun thuis te komen eten. Voor de norm hier heeft hij, Phillip, een heel luxe huis. Zijn vrouw had volgens mij de hele dag in de keuken gestaan voor ons. Ik vind het prachtig om op deze manier echt Oeganda en de mensen hier te leren kennen. Zo vriendelijk, zo gastvrij, zo warm!

Zaterdag heb ik de nieuwe mensen in het huis meegenomen naar de craftmarket en downtown. Ik ben nu degene die hier het langste zit, dus vond ik het wel leuk om ze wat dingen te laten zien. We zijn nog bij de Orinomarket geweest, waar ik zelf ook nog niet geweest was. Dit is de grootste markt van Kampala, waar het daardoor ook de grootste chaos is. Beetje de Albert Cuypstraat op een zonnige zaterdag x 10. Geweldig! Overal vers fruit, kruiden, tweedehands kleren, machines om groundpaste (saus van pinda’s) te maken en heel heel veel mensen. Op zulke momenten is het wel handig om een jongen erbij te hebben, want ik werd een aantal keer vastgehouden en meerdere keren ten huwelijk gevraagd. Ik raakte ook nog in gesprek met een man, die ik een hand wilde geven, waarvan ik niet had gezien dat hij een levende kip in zijn hand had. Ik schrok me kapot!

’s Avonds zijn we met een groepje ergens wat gaan drinken en een beetje dansen, omdat we om 3 uur in de nacht naar het vliegveld moesten om vrienden om te halen van “de Duitsers”. En als ze iets hier geweldig kunnen, is het dansen. Wauw..
Toen we om 4 uur in Entebbe aankwamen, hebben we uiteindelijk nog een uur gewacht op Igor, een vriend van Johann. Het was een verassing dat we ze op kwamen halen, dus Igor dacht dat hij alle tijd had op het vliegveld : )
De rest is toen weer terug naar Kampala gereden, maar ik ben met Johann en Igor in Entebbe gebleven, omdat daar een strandje is. Helaas regende het, dus hebben we vooral kleddernat in het donker door de regen gelopen. Maar wel mooi om te zien hoe de stad tot leven komt als het licht begint te worden en dat je gewoon je tanden kan poetsen midden op straat, helemaal niet raar..
Rond 9 uur waren we op het natte, maar prachtige strand en hebben we nog danspasjes gemaakt met een hele bijzondere Ugandese man.
In de matatu terug waren we alle drie natuurlijk helemaal kapot, omdat we niet hadden geslapen. Gelukkig werden we op tijd wakker toen we in Kampala terugwaren.

Maandagmiddag zijn we met zijn allen naar de Gaddafi Mosque geweest. Een prachtige, grote moskee op een van de 7 heuvels van Kampala, met het mooiste uitzicht over de hele stad. De moskee is van binnen ingericht met invloeden vanuit allerlei werelddelen. De ventilators vanuit Europa… : )
De vrouwen moesten allemaal een doek om hun broek heen dragen en een hoofddoek om naar binnen te mogen. Dus vanaf nu heet ik Aïcha ; )

Vandaag voor een paar dagen lekker maar met zijn drietjes in het huis, want de rest is op safari. Mirte (hier Mimi, want Mirte kunnen ze niet uitspreken) is gister aangekomen en vandaag jarig. Dus vanavond gaan we er voor zorgen dat ze in ieder geval een leuke verjaardag heeft hier. Dieuwke ligt alleen ziek op bed.. Iedereen is hier steeds om de beurt zoek, maar ik heb gelukkig nog steeds nergens last van gehad. Gemaakt om in Afrika te wonen?! ; )

Tot gauw! Liefsxxx

New project

Hi Mzungu!

Hoop dat alles goed gaat daar in NL, is mijn zon al gearriveerd?

Time for another story! : )

Ben nu ruim een week begonnen op mijn nieuwe project, KSPH (Kampala School Phisically Handicapt) Het is een redelijk grote school met ruim 150 kinderen. De kinderen in de leeftijd van 5 tot 22 jaar hebben een lichamelijke, geestelijke of meervoudige beperking zoals Down, Autisme, Spinal Bifida, Polio, waterhoofd, etc. Veel beperkingen die in Nederland niet meer hoeven voor te komen. De kinderen wonen daar perminent in dorms (slaapzalen) met ongeveer 40 stapelbedden per zaal en de huismoeders wonen er ook. Zelfs de meeste teachers wonen er, dus ze zien hun eigen familie alleen in de weekenden of in vakanties.

Ik hoor nu bij de klas P4 met teacher Susan en de eerste dag was ontzettend wennen. Omdat ik thuis ook in het speciaal onderwijs werk, kreeg ik het gevoel dat er heel veel van me verwacht wordt hier. Er wordt ook niet duidelijk gezegd wat er dan precies van je verwacht wordt, dus het is heel erg zelf uitzoeken wat je wilt doen. De eerste dag heb ik vooral in de klas gekeken hoe het daar gaat en dat was interessant. Er zitten 14 kinderen in de klas met behoorlijk verschillende niveau's. Ze kregen biologieles over bomen, wat voor de helft van de klas veel te hoog gegrepen was. Dus 5 kinderen lagen te slapen op de tafel en 2 zijn naar buiten gelopen om te wandelen, dat is hier heel normaal.. De meeste schrijven hier ook alleen maar over wat de juf op het bord schrijft, zonder enig idee te hebben wat ze nou precies opschrijven. Daarom heeft een andere Duitse vrijwilliger, Hannes, die hier al 6 maanden is, bedacht om dat groepje apart te nemen voor meer begeleiding bij praten, letters herkennen, klanken en woorden kunnen uitspreken, schrijven etc. Hannes werkt zelf ook in het speciaal onderwijs en is heel erg aardig, dus ben nu vooral samen met hem en Omar, de ergotherapeut, aan het werk voor meer een-op-een begeleiding. Dit is echt prachtig, de kids zijn heel leergierig en we hebben daarnaast de grootste lol met ze. Het is soms voor ons ook best lastig, aangezien alles in het Engels gaat en dat niet onze eerste taal is, maar ik red me gelukkig prima verder.

Op dinsdagochtend doen we altijd met alle vrijwilligers (nu 7) TacPac. Dit is een beetje zoals snoezelen, gericht op de sensorische ontwikkeling. Iedereen krijgt een kind en die gaat lekker liggen. Vervolgens als de rustige muziek start ga je met verschillende materialen over het lichaam heen. Bijvoorbeeld met een sponsje, ijsklontje, waaier, stokjes etc. Daarna worden ze een beetje gemasseerd met creme terwijl we naast ze liggen en op het eind gaan we bellen blazen, wat ze geweldig vinden. TacPac is echt bijzonder, ze kunnen eindelijk even ontspannen en krijgen meer de aandacht en liefde die ze missen.

Van de week hebben we met een groepje gewerkt aan de zuig- en blaastechniek. Dit is heel lastig voor de meeste vanwege hun beperking. We begonnen met een bekertje water en een rietje, waar ze door moeten zuigen om te drinken en blazen om belletjes te maken. Het was waarschijnlijk hilarisch om te zien hoe wij ze probeerden te uit te leggen hoe je dat doet. Dat is knap lastig. Interessant dat de ene alleen het blazen onder de knie kreeg en de ander alleen het zuigen. Later probeerden we het nog met ballonnen, wat nog een stukje ingewikkelder was. Maar heel mooi om te zien als ze toch dingen leren en vooruit gaan, daar hebben de teachers gewoon geen tijd voor (of zin in..)

Op donderdagmiddag gaan we zwemmen met 12 kinderen. Het is een hele voorbereiding en onderneming, omdat veel kinderen in een rolstoel zitten. We hebben een kast met allemaal zwemkleding en dan is het gewoon maar kijken wat bij wie past. Ik heb 6 zwembanden en 6 ballen opmoeten blazen in een korte tijd, maar ik ben nu wel heel goed in mijn blaastechniek, haha. Het zwemmen was echt geweldig! Het is prachtig om ze zo te zien genieten in het water en zich vrij te kunnen voelen in hun lichaam, en daardoor geniet ik ook volop : )

Vrijdag zijn we met elkaar (waren toen met 6 in het huis) een weekend naar Banda Island gegaan. Dit is een eilandje in het Victoria meer. Toen we aankwamen bij de landingsite zoals dat heet, moesten we nog 20 minuutjes wachten op de boot. Dit zijn natuurlijk Afrikaanse minuten, dus na 3 kwartier konden we gaan. De boot ligt dan altijd een stukje verder in het water, dus we moesten naar de boot toe gedragen worden. Hele ervaring op zich : )

De boottoch trouwens ook. Het was een grote houten sloep met een zeil erboven tegen de zon. Het was alleen heel winderig die dag, dus bij elke golf (jazeker, een gigantisch meer met golven) kwam er weer een plens water de boot invliegen. Een paar werden zeeziek en vonden het niet zo prettig, maar ik vond het wel weer een leuk avontuur. Ze hadden ook bier meegebracht aan boord, dus Johann en ik dachten: why not? ;) Het was wel Eagle bier van halve liters, wauw sterk spul. Vervolgens kregen we daarna een gratis biertje van de bootdriver, wat onbeleefd is om te weigeren. Je kan wel raden hoe ik op het eiland aankwam... Compleet doorweekt en van het padje af. Maar de grootste lol gehad met Johann : )

Banda Island is echt een paradijs! Allemaal tenten aan het water met een strandje, een geweldige buitendouche, prachtige omgeving, gezellige Australische eigenaar, heerlijk eten en je hoeft niks meet te doen dan te relaxen, slapen, zwemmen en een beetje spelletjes spelen. Of de speedboot besturen : )
Het was erg leuk om daar met zijn 6en heen te gaan en elkaar echt wat beter te leren kennen.

Mijn verhaaltje is dit keer helaas niet zo uitgebreid, maar je kan je voorstellen hoe druk ik het hier kan hebben ; ) Next time!

Bye Mzungu! XxX

Social Safari Experience

Hi!

Het duurde even, maar heb gelukkig weer tijd gevonden om een verhaaltje te schrijven. En kan heel fijn de laptop gebruiken van Susanne, een nieuwe huisgenootje, dus hoef ik niet meer naar het internetcafeetje (hutje van 3x4). Wat op zich ook wel een leuke ervaringen was en ik hoefde maar €0,60 te betalen na ruim 1,5 uur..

Kan niet echt makkelijk reageren op jullie reacties, maar vind het wel erg leuk en fijn om ze te krijgen en te lezen! Je kan me natuurlijk ook mailen als je meer wilt weten en kletsen dan mijn blogs!

Maar! Ik heb weer een hoop prachtige dingen meegemaakt.

De laatste dag bij Nafasi was erg leuk (ondanks dat ik geen oog dicht had gedaan vanwege het onweer en iemand pas na 1,5 uur zijn autoalarm een keertje uitzette). De Aunties waren heel lief en ik had lekker koekjes en soda (fris) meegenomen, dus hebben er een gezellige dag van gemaakt. Weggaan was wel een beetje lastig, omdat ik stiekem toch een beetje gehecht ben geraakt aan de kindjes, maar daarom ook goed om weer verder te gaan. En gelukkig ben ik voorlopig nog in de buurt, dus kan ik af en toe even op (knuffel)bezoek : )

Zaterdag 21 februari is onze Social Safari Experience begonnen. Dit heet zo omdat het een combinatie is van vrijwilligerswerk op andere projecten en Safari-trips. We logeerden de eerste week in Tal Cottages, een soort hotel. Dirk en Lieneke, onze andere groepsleden, kwamen daar ook aan. De eerste nacht was helaas niet zo’n succes. Dirk had lekker zijn eigen kamer en wij sliepen met zijn drietjes op een andere kamer. Toen we na het eten terugkwamen leek het alsof er iemand bij ons gedoucht had en toen we wilden gaan slapen ontdekten we een mega kakkerlak. Met het bekertje van de tandenborstels en een blaadje heb ik hem naar buiten gegooid, wat ik best heel stoer vond van mezelf. ’s Nachts arriveerden er blijkbaar nieuwe buren, want die kwamen als olifanten de trap op en gingen nog even uitgebreid hun dag bespreken voor onze deur, fijn.. Om 07.00 uur ’s ochtends ging de telefoon, maar voor we doorhadden dat het de telefoon was, was er alweer opgehangen. Toen we wilden gaan ontbijten lag de kakkerlak opeens weer voor onze deur, aangevallen door een lading mieren. Best een interessant gezicht.. Toen ik er vervolgens ook nog eens achter kwam dat er geld van me gestolen was, had ik het even helemaal gehad. Ik ben echt niet de moeilijkste, maar dit hoorde het begin van een fijne vakantie te zijn en tot nu toe was meer ellende. Gelukkig vond de manager van het hotel het ook super vervelend en heeft hij 2 schonere en grotere 2-persoonskamer voor ons geregeld, dus had Lieneke haar eigen kamer en Lieke en ik een aparte kamer. Ook heeft hij het bedrag wat gestolen was teruggegeven, dus vanaf toen zijn we weer even opnieuw begonnen.

Maandags zijn we begonnen met een citytour. Ondanks dat ik natuurlijk al een paar weken in Kampala ben, was het toch wel grappig om met een gids langs wat hoogtepunten te gaan. We zijn eerste langs het paleis van de koning gelopen, waar hij maar een paar keer per jaar is om bijvoorbeeld zijn verjaardag te vieren. Ze hebben speciaal voor hem op de weg rotondes gemaakt met blokken of een hek in het midden, zodat ze die opzij kunnen zetten als hij er langs moet. Dan hoeft hij niet OM de rotonde heen, maar kan hij gewoon rechtdoor rijden. Heel belangrijk..
Bij het paleis heb je ook martelkamers waar we even een kijkje mochten nemen. Dat was best wel heftig. Het is een soort grot met meerdere ruimtes, die ze volpropten met gevangenen. Als beveiliging lieten ze die een beetje onder water lopen, waar ze vervolgens stroom opzetten. Als er geen mensen meer bijpasten, werden ze in het water gegooid. Als ze niet al omgekomen waren door honger of verstikking. Dit heeft wel tot 1985 geduurd, niet echt lang geleden.
Na het paleis zijn we een stuk door de slums gelopen, waar de ze letterlijk hutjemutje wonen in zeer slechte omstandigheden. Soms slapen ze met zijn 10en in een hutje, meestal op de grond. Kleding dragen ze totdat er niks meer van over is en een hoop kinderen leven door omstandigheden volledig op straat. Ik loop daar met een brok in mijn keel en tegelijkertijd boos op hoe wij thuis zo kunnen klagen over de meest onbelangrijke dingen..
Later zijn we naar het taxipark gelopen, waar honderden matatu-busjes klaar staan. Toch handig om een gids bij je te hebben, anders ben je wel even bezig met de juiste te vinden. Met de matatu zijn we naar een hele schattige haven gereden. Daar hebben we een rolex (chapatti met gebakken ei en groente) gegeten en kon ik weer leuk boven een gat in de grond een plasje doen.

De volgende 3 dagen hebben we vrijwilligerswerk gedaan bij Agape. Dat is een project voor straatkinderen en bestaat uit het drop-in Centre en het Home. Bij het drop-in Centre zijn alle straatkinderen welkom voor een ontbijt, om zichzelf en hun kleren te kunnen wassen, om een beetje les te krijgen en om een warme maaltijd te eten. Een keer per week gaan ze op outreach naar de sloppenwijken om nog meer straatkinderen te motiveren om te komen. Om 2 uur moeten ze helaas weer terug de straat op.. Tenzij er nog plek is bij het Home. Daar kunnen 15 kinderen wonen, totdat ze hun ouders hebben gevonden en ze hopelijk weer terug kunnen naar huis. Helaas weten niet alle kinderen of waar ze vandaan komen of willen ze niet zeggen waar ze vandaan komen. De leeftijd van de kinderen lig tussen de 5 en 19 jaar, dus zelfs hele kleintjes proberen hier te overleven op de straat. Het doel van Agape is ook om de kinderen uiteindelijk ook naar school te kunnen laten gaan, maar daarvoor moeten ze een thuis hebben en er is helaas nooit genoeg geld om iedereen te laten gaan.
Ons doel was om er voor te zorgen dat ze 3 fantastische dagen zouden hebben, dus we hebben heel veel activiteiten voorbereid zoals estafettes, touwtrekken, koekhappen, flessenvoetbal etc. Het is zo bijzonder om te zien dat ze zo blij kunnen zijn met de kleinste dingen en dat ze ondanks alles een groot respect en beleefdheid hebben naar ouderen.
We zijn ook een middag na een outreach op een groot veld allemaal spelletjes gaan doen. Het was een grote chaos, maar ook weer erg leuk.
De lunch, die helaas 1,5 uur te laat kwam, was een boterham zakje met rijst en kool. Best een uitdaging om ontiegelijk hete rijst met je blote handen op de eten, maar de kinderen hadden het in no-time op.
Toen er kleding uitgedeeld werd, werd de chaos nog groter en moesten de kleintjes echt opboksen tegen de oudere om ook een nieuwe broek of shirt te kunnen krijgen.
Een andere dag kregen we als lunch pocho, droge bedoening gemaakt van maismeel. Ik blijf nieuwe dingen op mijn bord krijgen en ondanks dat het niet te eten is, geniet ik er toch van.
We hebben 3 super geslaagde dagen gehad en alle kids hebben volgens mij een heerlijke tijd gehad. Ookal praten er een hoop geen Engels, je wordt heel creatief met de manieren van communiceren. Ik wil zeker nog een keer een dag vrijmaken om bij ze langs te gaan.

’s Avonds hadden we weer een huisdiertje op onze kamer. Het eerste wat Lieke vond om hem mee op te pakken was de bijbel, maar dat vond ik toch niet kunnen. Dus hebben we maar het Doingoood-boek gepakt : )

Vrijdag de 27e zijn we naar Jinja gegaan. 2,5 uur rijden in een bloedheet busje, maar erg gezellig voorin gezeten naast de driver. Een prachtig stadje aan de oorsprong van de Nijl. We hebben een boottocht gemaakt, waar we letterlijk bij the source of the Nile in het water konden staan. Super gaaf! We kwamen nog langs 2 vissers die net een tilapila vis gevangen had. Hij werd nog even flink doodgeslagen op de boot, bloed liep lekker de boot in en vervolgens heeft onze driver hem laten bakken en opgepeuzeld..
Onze verblijfplaats was ook prachtig. Allemaal schattige huisjes en tenten, met uitzicht op de Nijl. Een terras waar je de zon onder kon zien gaan en heerlijk koude biertje, echt vakantie!
De volgende dag gingen Lieke en Dirk raften en ben ik met de rest bij een palmbomen-zwembad beland. Heerlijk!
Toen we ’s avonds weer terugkwamen in Kampala, gingen we logeren bij de ICU-guesthouse. Leuk om zo veel verschillende locaties te hebben. Hier sliepen we op een dorm, dus dat was ook wel grappig. Denk dat rest het minder grappig vond, aangezien ik er gemiddeld 3 keer uit moet ’s nachts..

Zondag hebben we een kookworkshop gehad en gingen we koken voor een hele community. Een vrouw zorgt er normaal elke week, met wat hulp, voor dat bijna 40 weeskinderen of kinderen die met zijn 10en bij hun oma wonen te eten krijgen. Het was super leuk om te leren hoe je matooke maakt, om onze eigen chapatti’s te bakken en om met echte lokale lieve oma’tjes een maaltijd te bereiden. Ik werd nog vet uitgelachen door een meisje, omdat de tranen over mijn wangen liepen bij het snijden van de o zo scherpe uien. Het zien van het snijden van het koeienvlees was wat minder, maar dat hadden ze speciaal voor ons gekocht als dank. Ik heb het toch maar overgeslagen… ; )

De volgende dag zijn we gaan zwemmen met 4 kindjes van Nafasi. Heerlijk om daar weer geweest te zijn, mis het ook echt! We zijn met de tweeling van 5 en de tweeling van 1,5 op pad gegaan. Ook ging er nog een baby’tje van 8 maanden mee, omdat Inge daar een beetje verliefd op is ; )
Emily en Maria vonden het prachtig achterop de boda met ons, Babyria en Cato knepen je armen helemaal fijn.. Ook het zwemmen vonden ze doodeng, omdat ze nog een zwembad gezien hadden. Maar heel rustig aan hebben ze toch een beetje gezwommen. Emily en Maria kregen er geen genoeg van en vonden het geweldig dat Dirk ze steeds in de lucht gooide. Als lunch hadden we kip met patat, wat uiteraard ook een feest was. Daarna waren ze helemaal gesloopt van alle pret en indrukken, top dag!

Dinsdag zijn Lieke en ik nog langs een nieuw project geweest voor straatkinderen. Dat project is van iemand die ze in de supermarkt is tegenkomen haha. We hadden daar ook met hem afgesproken en hadden zelf geen idee waar we naar toe gingen, dus het was nog best wel spannend wat ons te wachten stond.
Het is een heel klein huisje waar 15 straatkinderen wonen. De meeste van de kinderen hebben geen ouders meer en werden gevonden in hele slechte conditie. Ze waren erg blij dat we op bezoek kwamen en hadden een acrobaten-act voor ons geoefend. Best wel heel goed ook! Wij hadden nog ballonnen voor ze meegenomen en hebben nog met ze gevoetbald. De jongen van het project doet het samen met een andere jongen en alles wat ze verdienen en hebben gaat naar de kinderen. Steeds wel weer frustrerend om te merken dat je niet iedereen kan helpen hier..

Woensdag is eindelijk onze echte safari begonnen. We hadden echte een onwijs gave rangerover landcruiser! Inge ging ook mee, die zat voorin dus hoefde ik niet de chauffeur te entertainen ; )
Na 3 uur rijden kwam we bij de Rhino Sanctuary. De neushoorns in Oeganda zijn uitgestorven, dus nu proberen ze ze te fokken met neushoorns uit Kenia en Amerika.
We gingen wandelend op zoek naar ze en al snel lagen er 3 families bij elkaar. Zo tof! Het zijn wel hele gevaarlijke en snelle beesten als ze zich bedreigd voelen, dus we mochten niet te dichtbij komen en geen geluid maken. Er waren ook een paar baby’tje, zo cute! : ) Die beesten kunnen echt flinke drollen poepen ook..
Toen we daar een tijdje geweest waren, gingen we met de rangerover weer verder naar de Murchison Falls. Ruim 2 uur rijden nog, maar dan over hobbeldebobbel wegen. Pittig, maar toch wel cool als je onderweg steeds moet stoppen door baviaantjes op de weg.
We verbleven bij Red Chilli, wederom een super mooie locatie met een prachtige uitzicht.
’s Ochtends moesten we om 06.15 uur klaar staan voor de gamedrive. Met open dak en zittend bovenop de auto gingen we op zoek naar the Big 5. Wat een geweldig vrij en heerlijk gevoel. Het was zooooo gaaf!! We hebben giraffen gezien, een hyena in de verte, Buffels, Bambi´s en Timon & Pumba’s. We waren even bang dat we de olifantjes niet gingen vinden, maar uiteidenlijk kwam Dombo daar aangelopen met zijn mama op een paar meter afstand. Amazing! Helaas hebben we Simba en zijn leeuwenfamilie niet gezien, maar ach.

’s Middags hebben we een boottocht gemaakt naar de watervallen. Onderweg kwam je nog heel leuk een hoop hippo’s tegen, krokodillen en nog meer olifanten. We hebben aan het eind nog een wandeling gemaakt langs de waterval omhoog, wat ook heel gaaf was. Dat water komt met zo’n geweld naar beneden, fascinerend.
We sliepen gelukkig in een huisje met een toilet, want als je in een tent slaapt kan je ’s nachts onderweg naar de wc best een nijlpaard of een pumba-zwijntje tegen het lijf lopen : )

Vrijdagochtend zijn we weer vroeg vertrokken naar de Chimpansees. Je weet van de voren nooit hoe ver weg ze zitten, dus ik had me voorbereid op een wandeling van een paar uur. Na 10 minuten hoorden we al de eerste aap en vervolgens begon een hele groep hoog in de bomen vet hard te ‘’ie oe aa’en” en de bomen te schudden, dus stiekem scheet ik wel even een beetje in mijn broek.
Een uurtje zijn we bij ze gebleven, want als je langer blijft is de kans op het wederzijds overdragen ziektes te groot. Helaas bleven ze vooral hoog boven in de boom zitten of kwamen ze snel naar beneden en renden meteen weg. Dus heb helaas geen goede foto’s kunnen maken, maar het was alsnog heel bijzonder om daar te zijn en ze te zien.
Eind van de ochtend vertrokken we weer voor de 6 uur durende terugrit. Eenmaal thuis kon ik geen boe of bah meer zeggen, maar ben nog steeds aan het nagenieten!

Gister was alweer de laatste dag van Lieke : (
Je doet zoveel samen in al die weken en maakt zo veel mee, dat ik haar best wel ga missen net zoals Anouk. Maar ik zie ze straks in Nederland gewoon weer en kan hier nu weer nieuwe mensen leren kennen. Inmiddels zitten er in het Doingooodhuis 2 Duitse meisjes , een Duitse jongen, Susanne dus en Dirk is ook nog een weekje hier. Fijn om weer “thuis” te zijn! : )

Morgen beginnen op mijn nieuwe project, zin in!

With love from Africa!

Nieuwe avonturen!

Op het moment zit in een schattig inimini internetcafe’tje, zodat ik toch een verhaaltje kan schrijven op mijn blog. Gezellig dat jullie het lezen!

Vandaag ben ik jarig (26.. wel wennen dat ik nu over de helft van de 20 ben..) en ik werd super lief wakker gemaakt door Lieke met een ontbijttafel vol ballonnen, een kaart en taart met kaarjes : ) Dat is nog eens leuk wakker worden op mijn verjaardag, op deze geweldige reis. Het is wel gek om op deze dag zo ver weg te zijn, maar hier zijn is het beste cadeau dat ik kan krijgen!

Deze week is alweer mijn laatste week bij Nafasi. De tijd vliegt echt en ik vind het jammer dat het alweer bijna klaar is daar. Maar gelukkig blijf ik nog een tijdje in de buurt en zit mijn volgende project daar om de hoek, dus kan ik regelmatig nog even bij ze langsgaan.

Ik heb weer een hoop meegemaakt de laatste tijd, waardoor de dagen ook zo snel gaan. Vorige week maandag is er een nieuwe baby’tje binnengekomen bij Nafasi. Ze wisten niet zo veel over haar, behalve dat ze ongeveer 4 weken oud is en haar moeder 2 weken na de geboorte is overleden. Haar vader kan helaas niet alleen voor haar zorgen, vandaar dat ze nu voorlopig bij ons is. Als je haar ziet, lijkt ze nog steeds een veel te vroeg geboren baby. De Aunties vonden het ook erg eng om voor haar te zorgen, omdat ze zo ontzettend klein is en ze heel slecht dronk. Dus zijn Auntie Ruth en ik de volgende dag met haar naar het ziekehuis gegaan.
We hadden natuurlijk geen auto, dus moesten we met de boda en matatu erheen. Vrouwen zitten hier in amazonde-zit achterop de boda, dus zo ook Ruth met inimini in haar armen.
Nadat dat de dokter haar gezien had en ze bloed geprikt hadden (2 uur later), konden we weer gaan met het advies om haar elke 2 uur te voeden met heel veel geduld. Dat is nog best lastig hier, aangezien de Aunties al omkomen in het werk. Dus nu probeer ik zoveel mogelijk ervoor te zorgen dat ze genoeg binnenkrijgt, wat soms met 10 ml per half uur gaat. Maar nu, een week later, begint haar alienhoofdje steeds meer te veranderen in een babyhoofdje en ziet ze er gelukkig steeds beter uit.

‘s Middags ben ik met Ruth meegegaan om haar dochtertje op te halen van school, wat heel grappig was. Het gebouw is zo groot, dat er bij ons 4 basisscholen in zouden passen. Toen ik de klas binnenkwam , was Catherine helemaal trots dat ze werd opgehaald door een Mzungu. We zijn 3tjes achterop de boda zijn we naar hun huis gereden, wat bij het Doingooodhuis om de hoek zit. Ruth ziet er altijd tiptop uit, maar als je daar thuis komt zie je pas hoe weinig ze hier verdienen. Hun hele huisje past in onze woonkamer.. Maar zo vriendelijk en gastvrij, prachtige mensen waar wij nog een hoop van kunnen leren.

Laatst ben ik weer in mijn eentje op pad gegaan in de buurt. Ik kwam bij Backpackers, een hostel, een jongen tegen die in een dansgroep zat en liet me ongeveer 10 filmpjes ervan zien haha. Ik heb zijn nummer en facebook-pagina, dus als iemand nog een dansgroep zoekt? ; ) Maar super leuk hoe je met iedereen aan de praat raakt, vooral als je alleen bent. Naar huis kreeg ik een gratis lift aangeboden door een bodaboda-jongen, wel met gevolg dat ik een hele preek kreeg over the kingdom of God, de 10 geboden, dat het een heilige dag was zaterdag en of ik mee wilde naar de kerk zodat hij voor me kon bidden. Lief : )
Toen ik daarna bij ons huis op het terras zat, kwam er vrouw langslopen die vroeg of ze even naast me mocht zitten. Ze had haar tas vol met spullen, die ze probeerde te verkopen. Onder andere maandverband speciaal voor big buttoms haha en een huidproduct tegen, zoals zij dat zei, die vlekje op mijn huid. Ik deed maar geen moeite om uit te leggen dat dat sproetjes zijn en 1 van de 7 schoonheden is ; )

Zaterdag was het helaas alweer de laatste dag van Anouk, dus wilde we die onvergetelijk maken. Dat is gelukt! We zijn naar de Mabira Forrest geweest, een prachtig groot jungle bos.
Eerst met de boda naar het taxipark en vervolgens hopen dat je in de goede matatu zit. Een rit van bijna 2 uur, met een kip onder de bank voor ons en niet de lekkerste wegen kwamen we gelukkig op de goede plek aan. Toen moesten we nog achterop een boda over zandpaden en door de jungle, waar ze nog steeds gewoon 50 rijden, dus echt relaxt zat ik niet..
Daar kregen we zo’n luier van riempjes aan, een helm op en klommen we 18 meter omhoog de boom in om te gaan ziplinen. Geweldig! Door de jungle, over een wilde rivier, het was echt prachtig!
Na 3 uurtjes waren we terug en maakten we ons weer klaar voor de terugweg. Even plassen boven een gat in de grond en hoppa, weer achterop de boda. De matatu-rit duurde wat langer, doordat hij heel vaak stopte om maar zoveel mogelijk passagiers mee te nemen en onze achterbank was een beetje ingestort, dus na bijna 3 uur hadden we thuis wel weer een douche verdiend (en ook hard nodig).
‘s Avonds hadden we een afscheids/valentijns-diner. Onderweg kwam ik stil te staan met mijn boda-man, omdat zijn benzine op was. Hij legde hem even op zijn ene kant, op zijn andere kant en blies even in de tank, waardoor we weer even konden rijden tot het tankstation (die heb je hier elke 500 meter).
Het was weer erg gezellig! De live-muziek erbij, vanwege valentijn, was ook weer genieten.
Om 01.00 uur hebben we Anouk uitgezwaaid.. We missen je wel hoor!

De volgende dag lagen Lieke en ik bij het zwembad, toen de lucht pikzwart begon te worden. Binnen no time begon het te regen en onweren. We konden gelukkig schuilen in een tent, maar toen het na 2 uur nog niet ophield zijn we toch maar achterop de boda geklommen. Koud! Spannend! En al vrij snel was ik Lieke weer kwijt omdat haar boda-man kwam nu met pech stil kwam te staan. Dus ben ik weer een stuk teruggereden om haar te gaan zoeken. Na een tijdje in de stromende regen te gaan, zijn we uiteindelijk maar met elkaar achterop teruggereden, omdat we het toch ook wel een beetje engig vonden.

Maandag was ik weer in het ziekenhuis, met 2 andere kindjes (tweeling van 1,5) van Nafasi. Ik kom er nog al eens…
Ze zaten helemaal onder de bultjes, die open gingen en hele wonden werden die ontstoken. Later bleek dat het Steptokokke (ofzoiets?) bacterie is, dus heel besmettelijk. Ik heb gelukkig nog nergens last van… Ze hebben antibiotica en crème gekregen en gelukkig wordt het nu al veel beter.

Ik ga nu maar weer even van mijn verjaardag genieten : ) Zondag begint de Social Safari, dus dan zal ik denk ik weer met leuke nieuwe verhalen komen.

Heel veel liefs!

Van alles en mountainbiken!

Daar ben ik weer! Met weer een hoop nieuwe avonturen : )

In Nederland hebben jullie waarschijnlijk een sjaal om, omdat het best wel koud is. Maar de boda boda-mannen hebben het hier in de ochtend en avond blijkbaar ook koud, want die dragen ook sjaals, mutsen, winterjassen en handschoenen. Terwijl ik het in mijn t-shirtje eigenlijk nog steeds prima vind.. Later als de temperatuur begint te stijgen, zie je de jassen overal over muren en in bomen hangen. Bij veel is de helm ook meer een accessoire voorop de boda boda, dan dat ze hem daadwerkelijk dragen. Als je vraagt waarom ze hem niet ophebben lachen ze leuk, maar echt een antwoord heb ik nog niet gekregen. Ik draag gewoon altijd mijn helm hoor (maak je geen zorgen mama ;-))

Vorige week wilden we met zijn drieën terug vanaf het zwembad en dat is ongeveer een half uurtje rijden. Uiteindelijk hadden we 3 boda-mannen gevonden die ons konden brengen, dus konden we gaan. We vragen altijd of ze bij elkaar kunnen blijven, maar al vrij snel waren Anouk en ik onderweg Lieke kwijt. Later bleek dat haar boda-man zich had bedacht en het toch te ver vond, dus is hij gestopt en heeft haar bij iemand anders achterop gezet. Toen wilde hij ook nog betaald worden voor die paar honderd meter..

Tussen het spelen, voeden, badderen en verschonen bij Nafasi door probeer ik veel te kletsen (best lastig te begrijpen dat Afrikaanse Engels) met de Aunties, om meer over hun en over het leven hier te weten te komen. Ze maken lange dagen, want hun shifts duren van 17.00 uur tot 17.00 uur 2 dagen later. Ze werken dus 2 nachten en 2 dagen achter elkaar. Veel slaap krijgen ze ook niet, want als de ene baby stil is heeft de ander weer honger, aandacht nodig of gepoept. Ze hebben allemaal ook nog kinderen thuis, die of verzorgd worden door de vader of door het oudste kind.
Ik vind het wel heel lastig dat ze onderling heel veel Lugandees met elkaar praten. In het begin werd ik daar best een beetje onzeker van, maar nu kan ik het wel loslaten en vraag ik soms gewoon waar ze over hebben of ga ik met een kleintje babytaal praten : )
Ik merk dat ze bij Nafasi op dit moment vooral geld nodig hebben voor de dagelijkse middelen zoals luiers, voeding, water etc. om te zorgen dat de kinderen voldoende krijgen wat ze nodig hebben. Laatst waren de luierdoekjes op, dus moesten we gewoon wc-papier gebruiken en vandaag waren de luiers op, dus lagen/liepen de meeste zonder luier rond in het wild (of op mijn schoot) te plassen.
Ik heb met Inge, mijn coördinator, besproken dat ik een deel van het sponsorgeld (nogmaals bedankt!!) aan de Doingoood-foundation geef, zodat zij ervoor kunnen zorgen dat dat goed bij Nafasi terecht komt. Voor het andere deel wil ik straks kijken op de KSPH (Kampala School Physically Handicapt) wat zij nodig hebben.

De oudste tweeling is nu overdag naar school, dus heb ik niemand meer om trampoline mee te springen... Daardoor heb ik wel wat meer tijd over voor de kleintjes, maar ook om te helpen koken, afwassen etc. Laatst hadden we met de lunch aardappel, bonen en kleine zilvervisjes (met oogjes en alles erop en eraan) De vorige keer had ik het ongemerkt bij een ander op zijn bordje gedaan, maar daardoor dachten ze natuurlijk dat ik het opgegeten had en het lekker vond. Dus nu kon ik er niet meer onderuit en heb ik het toch maar gegeten. Ik hou wel van een uitdaging, maar de volgende keer ga ik toch maar zeggen dat ik ze eigenlijk een beetje eng en niet zo lekker vind.

Van de week heb ik van de meeste kindjes de achtergrondverhalen gehoord en dat heeft me erg geraakt. Ik kan het niet begrijpen dat je zo’n hummeltje op een markt of in de bosjes kan achterlaten of je dochters naar school brengt en ze niet meer op komt halen. Als de kids echt niet meer terug kunnen naar familie, willen ze het liefst dat ze geadopteerd worden door een gezin uit Oeganda. Een paar keer hebben gezinnen uit België en Amerika een kindje van Nafasi geadopteerd als het niet lukt om een geschikt Oegandees gezin te vinden en natuurlijk Ineke, van Doingoood, die daardoor een prachtig ventje heeft!

Regelmatig valt hier de stroom uit, maar dan is er buiten een generator die dan wordt omgezet om het weer aan de praat te krijgen. Nu was er bij ons in de compound een elektriciteitsmannetje komen kijken naar het probleem en in plaats van dat hij het probleem had opgelost, had hij nu ook de generator stukgemaakt… (Was voor hem weer fijn, want dat had hij een extra klus haha) Dus zaten we bijna een hele dag zonder stroom. Dan merk je pas hoe afhankelijk je eigenlijk bent (gemaakt) van elektriciteit. De melk hebben we weggegooid, maar de gorgonzola hebben we snel nog lekker opgegeten : )

Vorige week heeft Inge ons mee uit eten genomen bij de Bistro. Super leuke en gezellige plek, met heel lekker eten. Mijn boda-man was de weg kwijtgeraakt, maar dat gebeurd wel vaker. Helaas sprak deze ook niet zo goed Engels, dus het was nog best lastig om de rest te vinden.
Ik ben heel blij met Anouk en Lieke hier in huis en Inge vond het heel leuk dat we net zusjes zijn, omdat we zo goed voor elkaar zorgen (Toch anders dan een grote broer, die ook heel zorgzaam is hoor ; ))
Vrijdag zijn we met zijn drieën nog een keer geweest, omdat er elke vrijdag live-muziek is. Was ook super leuk! Ondanks dat je vooral alleen aan de melodie kon horen dat het Engelstalige liedjes waren, was het een lekkere band ; )

Zaterdag hadden we weer een chill-dagje aan het zwembad, omdat we zondag een drukke dag gepland hadden. Aan het eind van de middag kreeg ik alleen last van mijn buik en ik kon kiezen tussen een wc die niet goed doortrok of het ophouden.. De tweede optie was al vrije snel geen optie meer , maar gelukkig is het (met een beetje creativiteit) goed gekomen.

Zondag zijn we in de ochtend naar the Yellow Haven Lodge gereden (aan Victoria Lake), waar we met een bootje naar een eiland gevaren zijn om vervolgens 30 km te gaan mountainbiken. Inge, Jane en een vriend van hun waren ook mee en dan hadden we nog James, de gids.
Na 200 meter dacht ik al: Serieus, waar zijn we aan begonnen?! Ruim 30 graden, slechte paden met stenen, boomstronken en grind, heuvel op heuvel af. Maar het was daar zo prachtig! En ook wel lekker om weer eens te fietsen i.p.v. achterop een boda boda te zitten.
We zijn langs hele kleine dorpjes gefietst met echte hutjes, langs zwaaiende kinderen die in koor zongen: Hi Mzungu Hi Mzungu! Bye Mzungu, Bye Mzungu!, de rijdende Blokker (fietsers met een lading vershouddozen, tassen, kalenders, flessen op zijn bagagedrager) en ook een stuk dwars door de jungle, zo onwijs gaaf!! Soms moesten we de fiets even optillen om over een watertje heen te kunnen, snel doorfietsen vanwege een slang of met de fiets lopen over een smal paadje omringd met banenbomen.
Als wij zwaar hijgend en zwetend een heuvel (mega berg) opklommen, fietste James fluitend langs ons. Hij doet zo’n tocht gemiddeld 3x in de week!
Tijdens een pauze bij een dorpje konden we even bijkomen, een chapatti eten en in een hutje met een gat in de grond een plasje doen. Door al het zweten en het droge stof zagen we er niet uit!
Vlak voor het einde begon het te onweren en regenen, maar we moesten nog met de boog terug.. Het was een spannende en natte terugtocht! Ik had het gevoel dat we vastgezeten hadden op een onbewoond eiland en nu gered werden door een vissersbootje tijdens de storm.

Toen we aan de overkant kwamen scheen de zon gelukkig weer en waren we wel toe aan een koud biertje : )
’s Avonds hebben we pizza besteld (jazeker, dat kan ook hier). Weliswaar na bijna 1,5 uur en niet meer warm, dus bestellen op zijn Afrikaans, maar toch top!
Het was een geweldig leuke, gezellige, avontuurlijke en prachtige dag!

Kon vanochtend amper mijn bed uitkomen, maar het was het meer dan waard! : )

Liefs en tot gauw!

Ps: Foto’s van de tocht komen ook snel.
Pps: Ik schrijf nu steeds mijn verhalen op de laptop van Anouk, maar die vertrekt zaterdag weer naar Dutch (zoals Nederland hier ook wel eens genoemd wordt), dus moet nog even kijken hoe ik het daarna ga doen! Ik hou jullie op de hoogte.

Afrikaanse avonturen!

Wat leuk om al jullie reacties te lezen! Neem ik jullie toch een beetje mee, super bedankt!!

Er zijn zo veel dingen die ik meemaak hier, dat ik het helaas niet allemaal kan vertellen, maar ik ga mijn best doen :)

Vorig weekend hebben Anouk en ik een heerlijk dagje aan het zwembad doorgebracht in een heel luxe resort. Hier voelde we ons voor het eerst echt een luie toerist, maar dat mag ook wel af en toe. Ondanks dat we ons goed ingesmeerd hadden, waren we best wel een beetje verbrand. Waar we nu nog steeds jeuk van hebben..
Ook hier gingen we op de boda boda heen & terug en onderweg kom je de meest fascinerende en bizarre dingen tegen; een fietsers met een paar kippen hangend aan zijn stuur, boda’s met 3 personen (en van baby’s erbij achterop kijk ik ook niet meer op), boda’s/fietsers met stapels dozen achterop, files met matatu’s (taxibusjes) waar de boda’s kriskras doorheen rijden, boda’s met een vis van een meter achterop, dus ik kijk mijn ogen uit!

Zondagavond is onze nieuwe huisgenoot, Lieke, ook aangekomen. We hebben het super gezellig met zijn drieën. Als we thuiskomen van ons werk en ik de stof, babyspuug, snot en zweet van me afgewassen heb, lopen we naar een marktje hier om de hoek om heerlijke verse fruit en groente te kopen voor ons avondeten. Anders dan in Nederland kook ik nu elke avond en begin het zelfs een beetje leuk te vinden:)
We proberen altijd voor het donker weer thuis te zijn, want je loopt hier gewoon aan de rand van de weg, dus met gevaar voor eigen leven.
Met het eten zitten we altijd leuk met kaarsjes aan op ons terras (omdat de buitenlamp het niet doet, maar ook omdat het heel gezellig is) en kijken we een filmpje of spelen we een spelletje.

Op Nafasi heb ik het super naar mijn zin! Ook daar maak ik een hoop mee.
Van de week moesten we met 3 zieke baby’tjes naar het ziekenhuis, waar je een tijdje met een huilende baby in de wachtkamer aan het wachten bent op de dokter. Een baby’tje (3 weken oud) moest helaas naar een ander ziekenhuis om daar een nachtje te blijven, omdat ze o.a. koorts en diarree had. De andere 2 hebben ook medicijnen gekregen voor de diarree. De kleinste kwam de volgende dag gelukkig weer terug (omdat het een beetje beter ging, maar vooral omdat het anders te duur werd).
Als ik ‘s ochtends binnenkom zijn ze soms nog volop bezig met het badderen en voeden van de baby’s, dus help ik daar aan mee. Met 7 baby’s en 2 peuters kan het soms best hectisch zijn, want als de één begint de huilen doet de rest gezellig mee. De tweeling van 5 helpt trouwens vaak ook met het badderen, aankleden, luiers verschonen, flesjes geven, in bed leggen etc. Naast dat ik het gevoel heb dat de kinderen hier qua motorische ontwikkeling wat voorlopen op de kinderen in Nederland, wordt het snel groot en volwassen worden ook erg gestimuleerd.
De tijd dat de meeste baby’s slapen, ben ik met Maria en Emilly en de tweeling van 1,5 (Babyere & Cato) veel buiten aan het spelen. Babyere moet je wel in de gaten houden, want die stopt de hele dag alles in haar mond. Van de week zat ze opeens op een hondentand o.i.d. te kauwen..
Maria en Emilly vinden het heel lastig om samen te spelen en te delen, dus die maken ook veel ruzie om mijn aandacht. Ik probeer die natuurlijk zo goed mogelijk te verdelen, maar zodra ik de een help met een puzzel roept de andere al: Also me, also me!
Ik probeer elke dag wel een wandeling met ze te maken, waar ze de hele dag al naar uitkijken. Dan lopen we voortdurend hand in hand, omdat ze het allemaal heel spannend vinden. Onderweg roept iedereen Mzungu! Mzungu! (blanke).
Als lunch hebben we vaak Matoike (banaan wat naar aardappel smaakt) met bruine bonen of rijst met bonen. Ik vind het nog steeds allemaal erg lekker en vind het super leuk om al die nieuwe onbekende gerechten hier te proberen.
Het is geweldig om te zien hoe blij ze hier zijn met zulke kleine dingen zoals stickertjes of gewoon een liedje zingen. En een baby’tje die alleen maar naar me lacht als ik de fles wil geven, is echt fantastisch!
Naast het spelen probeer ik zoveel mogelijk de Aunties (verzorgers) te ondersteunen bij de huishoudelijk taken zoals het afwassen en eten klaarmaken, want het is behoorlijk hard werken voor ze.

Op mijn vrije dagen doe ik zelf mijn was (in een teiltje), wat best een opgave is aangezien mijn witte sokken toch oranje blijven van het stof en ik de schrobtechniek nog niet echt onder de knie heb. Maar op die momenten voel ik me hier ook wel helemaal thuis:)

Toen ik van de week een rondje ging lopen in mijn eentje, werd ik aangesproken door een jongen die me erg mooi vond en graag mijn nummer wilde. Ik zei beleefd dat ik geen Oegandees nummer had en dat mijn boyfriend dat niet zo leuk vinden. Vervolgend zei hij: But I am a man, you need an African man! Ik lachte en bedankte vriendelijk en wenste hem een fijne dag. Vervolgens liep hij nog steeds achter me aan met de vraag of hij mijn nummer mocht. Nog steeds aardig vroeg ik of hij me niet wilde volgen en zei ik dat ik dat niet wilde en liep weer verder. Toen hij me nog een behoorlijk stuk achterna bleef lopen heb ik op een meer geïrriteerde manier duidelijk gemaakt dat ik dit niet leuk meer vond en dat kwam toen gelukkig wel aan. Welcome in Africa :)
Toen ik later verder liep naar het meer vlak achter ons huis, werd ik door een andere jongen aangesproken die op zoek was naar een baan. Hij had volgens hem vele talenten als zanger en acteur en was al de hele dag op zoek naar een baan. Of ik niet zijn manager kon worden. Na een grappig gesprek, een leuke foto en een filmpje van zijn zangtalent, heb ik hem heel veel succes gewenst en zijn nummer gekregen voor als ik toch nog iets voor hem zou kunnen doen. Ik ben zo dol op Afrika :)

Vrijdag heeft Auntie Ruth me meegenomen Downtown. My god, ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien op een gewone dag in een stad. Om vooruit te komen (met mijn tas op mijn buik gebonden) moest je je langs mensen, matatu’s, boda’s en winkeltjes wurmen, waar je 10 minuten doet over 100 meter. Ik was blij dat ik met Ruth was, want iedereen roept Mzungu, trekt aan mijn arm en probeert je in zijn winkeltje te krijgen. Ik voel me helemaal niet onveilig, alleen overdonderd door de hoeveelheid mensen en de chaos.

De volgende dag zijn Lieke, Anouk en ik naar een marktje gegaan, die een collega van Anouk ons aangeraden had. Niet wetende was deze markt dus midden Downtown. Nadat we elkaar op de boda bijna kwijt geraakt zijn, ik mazzel had dat mijn benen het overleefd hadden en kleddernat was van de hitte en het angstzweet, gingen we toch een poging wagen op de markt. De eerste kraampjes waren vooral geplukte kippen die in een ton met water gegooid werden en ander vlees wat volop schoongemaakt werd, dus zijn we vrij snel weer rechtsomkeert gegaan. Het beeld van die kippen probeer ik nog steeds uit mijn hoofd te krijgen..
Uiteindelijk zijn we wel in een ander stuk van de stad beland, waar we toch nog leuke jurkjes en slippertjes gekocht hebben.

Wat een avonturen, kan niet wachten op de volgende:)

Chi Kati (Hallo)

Na een prima vlucht, op wat turbulentie en misselijkheid na op het eind, kwam ik aan op het vliegveld in Entebbe, Oeganda. Bij binnenkomst worden je handen schoongespoten door vrouwen met handschoenen en mondkapjes en mag je door naar de ebolacheck. Als je temperatuur goed is, mag je door naar het halen van je visum. Ondanks dat ik me rot zweette van bijna een half uur in de rij staan in de hitte van het vliegveld, mocht ik gelukkig doorlopen.
Toen ik buiten kwam verwachtte ik een Hollandse vrouw, mijn coördinator hier, die me stond op te wachten, maar er stond een Oegandese jongeman met een bordje “Anne Doingoood” dus bij hem moest ik zijn. Het was nog bij een uur rijden naar het Doingooodhuis in Kampala, wat een redelijk spannende tocht was zo in het donker. Het was elf uur ’s avonds, pikkedonker en iedereen rijdt met groot licht aan bij gebrek aan straatverlichting. Zonder licht rijden is trouwens ook niet ongewoon. Helaas zag ik daardoor nog niet veel van het mooie land.

In het huis werd ik al verwacht door Anouk, mijn huisgenootje, en die heeft me wegwijs gemaakt in het heerlijke huis hier. We hebben een lekkere veranda, een gezellige woonkamer en ik slaap nu nog alleen in een grote kamer, met een eigen badkamer. Wat een luxe!

De volgende dag kwam Jane, tijdelijke vervangster van mijn coördinator, me ophalen voor een trip naar het centrum. Om ergens te komen hier maak je gebruik van een boda boda (brommer/motor). Op elke hoek van de straat staan er mannen klaar om je overal naartoe te brengen. Behoorlijk spannend in het begin, want het verkeer is hier gekkenhuis en ze rijden over doorheen, omheen, nog net niet overheen. Voor UGX 5.000 (+- €3,-) zit je met 20 minuten in het centrum.
We zijn naar de Nakomatt (grote supermarkt ) geweest, waar ze eigenlijk alles hebben. Er staan een hoop mannen met geweren en vrouwen die je tas controleren o.a. vanwege de aanslag hier in 2010.
Later hebben we een half uur in de telefoonwinkel doorgebracht voor een Oegandese simkaart. Alles op het Afrikaanse tempo ;)

’s Middags zijn we met de boda boda naar mijn project (Nafassi Wellfare Home) gereden om vast kennis te maken. De mannen op de boda boda konden het alleen niet vinden, dus heb meteen nog een hoop meer van Kampala gezien J
Ik voelde me meteen welkom en de kids hebben er een fijn huis met een grote tuin. Er zijn 7 baby’s (eentje van 2 weken oud), 2 peuters en 2 meisjes van 5 jaar. 3 tweelingen, waar hier alle eerstgeboren meisjes Babiyere heten en als jongen Wassoa en het 2^e meisje Nacate en de jongen Cato. Dus veel kindjes hebben dezelfde naam.

Toen Anouk ’s avonds thuis kwam van haar werk hebben we aan de weg een chapatti (rotipannenkoek) met allerlei groente gehaald, heerlijk! (+-€0,30)

’s Nachts kwam het met bakken uit de hemel en de volgende dag was het weer stralend mooi weer en bloedheet.

Donderdag was mijn eerste werkdag en het echt ontzettend leuk. De grote meisjes (Babiyere Emilly en Nacato Maria) waren zo blij dat ik er was om met ze te spelen. De collega’s zijn erg aardig (in Oeganda zeg je standaard tegen iedereen “Hi, how are you?”voordat je begint te praten.
De hele dag ben ik bezig geweest met puzzelen, zingen, dansen, trampoline springen, tekenen, etc. En ook luiers verschonen, flesjes geven, badderen. Ik vind het fantastisch!
Het doel van het project is dat de kindjes weer teruggeplaatst worden bij hun moeder/ouders/familie, zodra ze goed voor zichzelf en de kinderen kunnen zorgen, maar dat is helaas niet altijd het geval.
Tijdens het schilderen zaten Emilly en Maria onwijs tekliederen, dus ik zei: jakkie, en zij zeggen in koor: Jakkie bah! Dat hebben ze blijkbaar van de vorige vrijwilligster geleerd ;)

Dit weekend zijn Anouk en ik naar de African Village, een grote markt, geweest en hebben we al aardig wat mooie Afrikaanse spullen gekocht.

Het is ontzettend gezellig, gisteravond op ons terras gezet met hele aardige buren en vanavond gaan we weer nieuw Oegandees eten uitproberen.

Tot gauw!! Liefs Anne