Wat leuk om al jullie reacties te lezen! Neem ik jullie toch een beetje mee, super bedankt!!

Er zijn zo veel dingen die ik meemaak hier, dat ik het helaas niet allemaal kan vertellen, maar ik ga mijn best doen :)

Vorig weekend hebben Anouk en ik een heerlijk dagje aan het zwembad doorgebracht in een heel luxe resort. Hier voelde we ons voor het eerst echt een luie toerist, maar dat mag ook wel af en toe. Ondanks dat we ons goed ingesmeerd hadden, waren we best wel een beetje verbrand. Waar we nu nog steeds jeuk van hebben..
Ook hier gingen we op de boda boda heen & terug en onderweg kom je de meest fascinerende en bizarre dingen tegen; een fietsers met een paar kippen hangend aan zijn stuur, boda’s met 3 personen (en van baby’s erbij achterop kijk ik ook niet meer op), boda’s/fietsers met stapels dozen achterop, files met matatu’s (taxibusjes) waar de boda’s kriskras doorheen rijden, boda’s met een vis van een meter achterop, dus ik kijk mijn ogen uit!

Zondagavond is onze nieuwe huisgenoot, Lieke, ook aangekomen. We hebben het super gezellig met zijn drieën. Als we thuiskomen van ons werk en ik de stof, babyspuug, snot en zweet van me afgewassen heb, lopen we naar een marktje hier om de hoek om heerlijke verse fruit en groente te kopen voor ons avondeten. Anders dan in Nederland kook ik nu elke avond en begin het zelfs een beetje leuk te vinden:)
We proberen altijd voor het donker weer thuis te zijn, want je loopt hier gewoon aan de rand van de weg, dus met gevaar voor eigen leven.
Met het eten zitten we altijd leuk met kaarsjes aan op ons terras (omdat de buitenlamp het niet doet, maar ook omdat het heel gezellig is) en kijken we een filmpje of spelen we een spelletje.

Op Nafasi heb ik het super naar mijn zin! Ook daar maak ik een hoop mee.
Van de week moesten we met 3 zieke baby’tjes naar het ziekenhuis, waar je een tijdje met een huilende baby in de wachtkamer aan het wachten bent op de dokter. Een baby’tje (3 weken oud) moest helaas naar een ander ziekenhuis om daar een nachtje te blijven, omdat ze o.a. koorts en diarree had. De andere 2 hebben ook medicijnen gekregen voor de diarree. De kleinste kwam de volgende dag gelukkig weer terug (omdat het een beetje beter ging, maar vooral omdat het anders te duur werd).
Als ik ‘s ochtends binnenkom zijn ze soms nog volop bezig met het badderen en voeden van de baby’s, dus help ik daar aan mee. Met 7 baby’s en 2 peuters kan het soms best hectisch zijn, want als de één begint de huilen doet de rest gezellig mee. De tweeling van 5 helpt trouwens vaak ook met het badderen, aankleden, luiers verschonen, flesjes geven, in bed leggen etc. Naast dat ik het gevoel heb dat de kinderen hier qua motorische ontwikkeling wat voorlopen op de kinderen in Nederland, wordt het snel groot en volwassen worden ook erg gestimuleerd.
De tijd dat de meeste baby’s slapen, ben ik met Maria en Emilly en de tweeling van 1,5 (Babyere & Cato) veel buiten aan het spelen. Babyere moet je wel in de gaten houden, want die stopt de hele dag alles in haar mond. Van de week zat ze opeens op een hondentand o.i.d. te kauwen..
Maria en Emilly vinden het heel lastig om samen te spelen en te delen, dus die maken ook veel ruzie om mijn aandacht. Ik probeer die natuurlijk zo goed mogelijk te verdelen, maar zodra ik de een help met een puzzel roept de andere al: Also me, also me!
Ik probeer elke dag wel een wandeling met ze te maken, waar ze de hele dag al naar uitkijken. Dan lopen we voortdurend hand in hand, omdat ze het allemaal heel spannend vinden. Onderweg roept iedereen Mzungu! Mzungu! (blanke).
Als lunch hebben we vaak Matoike (banaan wat naar aardappel smaakt) met bruine bonen of rijst met bonen. Ik vind het nog steeds allemaal erg lekker en vind het super leuk om al die nieuwe onbekende gerechten hier te proberen.
Het is geweldig om te zien hoe blij ze hier zijn met zulke kleine dingen zoals stickertjes of gewoon een liedje zingen. En een baby’tje die alleen maar naar me lacht als ik de fles wil geven, is echt fantastisch!
Naast het spelen probeer ik zoveel mogelijk de Aunties (verzorgers) te ondersteunen bij de huishoudelijk taken zoals het afwassen en eten klaarmaken, want het is behoorlijk hard werken voor ze.

Op mijn vrije dagen doe ik zelf mijn was (in een teiltje), wat best een opgave is aangezien mijn witte sokken toch oranje blijven van het stof en ik de schrobtechniek nog niet echt onder de knie heb. Maar op die momenten voel ik me hier ook wel helemaal thuis:)

Toen ik van de week een rondje ging lopen in mijn eentje, werd ik aangesproken door een jongen die me erg mooi vond en graag mijn nummer wilde. Ik zei beleefd dat ik geen Oegandees nummer had en dat mijn boyfriend dat niet zo leuk vinden. Vervolgend zei hij: But I am a man, you need an African man! Ik lachte en bedankte vriendelijk en wenste hem een fijne dag. Vervolgens liep hij nog steeds achter me aan met de vraag of hij mijn nummer mocht. Nog steeds aardig vroeg ik of hij me niet wilde volgen en zei ik dat ik dat niet wilde en liep weer verder. Toen hij me nog een behoorlijk stuk achterna bleef lopen heb ik op een meer geïrriteerde manier duidelijk gemaakt dat ik dit niet leuk meer vond en dat kwam toen gelukkig wel aan. Welcome in Africa :)
Toen ik later verder liep naar het meer vlak achter ons huis, werd ik door een andere jongen aangesproken die op zoek was naar een baan. Hij had volgens hem vele talenten als zanger en acteur en was al de hele dag op zoek naar een baan. Of ik niet zijn manager kon worden. Na een grappig gesprek, een leuke foto en een filmpje van zijn zangtalent, heb ik hem heel veel succes gewenst en zijn nummer gekregen voor als ik toch nog iets voor hem zou kunnen doen. Ik ben zo dol op Afrika :)

Vrijdag heeft Auntie Ruth me meegenomen Downtown. My god, ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien op een gewone dag in een stad. Om vooruit te komen (met mijn tas op mijn buik gebonden) moest je je langs mensen, matatu’s, boda’s en winkeltjes wurmen, waar je 10 minuten doet over 100 meter. Ik was blij dat ik met Ruth was, want iedereen roept Mzungu, trekt aan mijn arm en probeert je in zijn winkeltje te krijgen. Ik voel me helemaal niet onveilig, alleen overdonderd door de hoeveelheid mensen en de chaos.

De volgende dag zijn Lieke, Anouk en ik naar een marktje gegaan, die een collega van Anouk ons aangeraden had. Niet wetende was deze markt dus midden Downtown. Nadat we elkaar op de boda bijna kwijt geraakt zijn, ik mazzel had dat mijn benen het overleefd hadden en kleddernat was van de hitte en het angstzweet, gingen we toch een poging wagen op de markt. De eerste kraampjes waren vooral geplukte kippen die in een ton met water gegooid werden en ander vlees wat volop schoongemaakt werd, dus zijn we vrij snel weer rechtsomkeert gegaan. Het beeld van die kippen probeer ik nog steeds uit mijn hoofd te krijgen..
Uiteindelijk zijn we wel in een ander stuk van de stad beland, waar we toch nog leuke jurkjes en slippertjes gekocht hebben.

Wat een avonturen, kan niet wachten op de volgende:)