Daar ben ik weer! Met weer een hoop nieuwe avonturen : )

In Nederland hebben jullie waarschijnlijk een sjaal om, omdat het best wel koud is. Maar de boda boda-mannen hebben het hier in de ochtend en avond blijkbaar ook koud, want die dragen ook sjaals, mutsen, winterjassen en handschoenen. Terwijl ik het in mijn t-shirtje eigenlijk nog steeds prima vind.. Later als de temperatuur begint te stijgen, zie je de jassen overal over muren en in bomen hangen. Bij veel is de helm ook meer een accessoire voorop de boda boda, dan dat ze hem daadwerkelijk dragen. Als je vraagt waarom ze hem niet ophebben lachen ze leuk, maar echt een antwoord heb ik nog niet gekregen. Ik draag gewoon altijd mijn helm hoor (maak je geen zorgen mama ;-))

Vorige week wilden we met zijn drieën terug vanaf het zwembad en dat is ongeveer een half uurtje rijden. Uiteindelijk hadden we 3 boda-mannen gevonden die ons konden brengen, dus konden we gaan. We vragen altijd of ze bij elkaar kunnen blijven, maar al vrij snel waren Anouk en ik onderweg Lieke kwijt. Later bleek dat haar boda-man zich had bedacht en het toch te ver vond, dus is hij gestopt en heeft haar bij iemand anders achterop gezet. Toen wilde hij ook nog betaald worden voor die paar honderd meter..

Tussen het spelen, voeden, badderen en verschonen bij Nafasi door probeer ik veel te kletsen (best lastig te begrijpen dat Afrikaanse Engels) met de Aunties, om meer over hun en over het leven hier te weten te komen. Ze maken lange dagen, want hun shifts duren van 17.00 uur tot 17.00 uur 2 dagen later. Ze werken dus 2 nachten en 2 dagen achter elkaar. Veel slaap krijgen ze ook niet, want als de ene baby stil is heeft de ander weer honger, aandacht nodig of gepoept. Ze hebben allemaal ook nog kinderen thuis, die of verzorgd worden door de vader of door het oudste kind.
Ik vind het wel heel lastig dat ze onderling heel veel Lugandees met elkaar praten. In het begin werd ik daar best een beetje onzeker van, maar nu kan ik het wel loslaten en vraag ik soms gewoon waar ze over hebben of ga ik met een kleintje babytaal praten : )
Ik merk dat ze bij Nafasi op dit moment vooral geld nodig hebben voor de dagelijkse middelen zoals luiers, voeding, water etc. om te zorgen dat de kinderen voldoende krijgen wat ze nodig hebben. Laatst waren de luierdoekjes op, dus moesten we gewoon wc-papier gebruiken en vandaag waren de luiers op, dus lagen/liepen de meeste zonder luier rond in het wild (of op mijn schoot) te plassen.
Ik heb met Inge, mijn coördinator, besproken dat ik een deel van het sponsorgeld (nogmaals bedankt!!) aan de Doingoood-foundation geef, zodat zij ervoor kunnen zorgen dat dat goed bij Nafasi terecht komt. Voor het andere deel wil ik straks kijken op de KSPH (Kampala School Physically Handicapt) wat zij nodig hebben.

De oudste tweeling is nu overdag naar school, dus heb ik niemand meer om trampoline mee te springen... Daardoor heb ik wel wat meer tijd over voor de kleintjes, maar ook om te helpen koken, afwassen etc. Laatst hadden we met de lunch aardappel, bonen en kleine zilvervisjes (met oogjes en alles erop en eraan) De vorige keer had ik het ongemerkt bij een ander op zijn bordje gedaan, maar daardoor dachten ze natuurlijk dat ik het opgegeten had en het lekker vond. Dus nu kon ik er niet meer onderuit en heb ik het toch maar gegeten. Ik hou wel van een uitdaging, maar de volgende keer ga ik toch maar zeggen dat ik ze eigenlijk een beetje eng en niet zo lekker vind.

Van de week heb ik van de meeste kindjes de achtergrondverhalen gehoord en dat heeft me erg geraakt. Ik kan het niet begrijpen dat je zo’n hummeltje op een markt of in de bosjes kan achterlaten of je dochters naar school brengt en ze niet meer op komt halen. Als de kids echt niet meer terug kunnen naar familie, willen ze het liefst dat ze geadopteerd worden door een gezin uit Oeganda. Een paar keer hebben gezinnen uit België en Amerika een kindje van Nafasi geadopteerd als het niet lukt om een geschikt Oegandees gezin te vinden en natuurlijk Ineke, van Doingoood, die daardoor een prachtig ventje heeft!

Regelmatig valt hier de stroom uit, maar dan is er buiten een generator die dan wordt omgezet om het weer aan de praat te krijgen. Nu was er bij ons in de compound een elektriciteitsmannetje komen kijken naar het probleem en in plaats van dat hij het probleem had opgelost, had hij nu ook de generator stukgemaakt… (Was voor hem weer fijn, want dat had hij een extra klus haha) Dus zaten we bijna een hele dag zonder stroom. Dan merk je pas hoe afhankelijk je eigenlijk bent (gemaakt) van elektriciteit. De melk hebben we weggegooid, maar de gorgonzola hebben we snel nog lekker opgegeten : )

Vorige week heeft Inge ons mee uit eten genomen bij de Bistro. Super leuke en gezellige plek, met heel lekker eten. Mijn boda-man was de weg kwijtgeraakt, maar dat gebeurd wel vaker. Helaas sprak deze ook niet zo goed Engels, dus het was nog best lastig om de rest te vinden.
Ik ben heel blij met Anouk en Lieke hier in huis en Inge vond het heel leuk dat we net zusjes zijn, omdat we zo goed voor elkaar zorgen (Toch anders dan een grote broer, die ook heel zorgzaam is hoor ; ))
Vrijdag zijn we met zijn drieën nog een keer geweest, omdat er elke vrijdag live-muziek is. Was ook super leuk! Ondanks dat je vooral alleen aan de melodie kon horen dat het Engelstalige liedjes waren, was het een lekkere band ; )

Zaterdag hadden we weer een chill-dagje aan het zwembad, omdat we zondag een drukke dag gepland hadden. Aan het eind van de middag kreeg ik alleen last van mijn buik en ik kon kiezen tussen een wc die niet goed doortrok of het ophouden.. De tweede optie was al vrije snel geen optie meer , maar gelukkig is het (met een beetje creativiteit) goed gekomen.

Zondag zijn we in de ochtend naar the Yellow Haven Lodge gereden (aan Victoria Lake), waar we met een bootje naar een eiland gevaren zijn om vervolgens 30 km te gaan mountainbiken. Inge, Jane en een vriend van hun waren ook mee en dan hadden we nog James, de gids.
Na 200 meter dacht ik al: Serieus, waar zijn we aan begonnen?! Ruim 30 graden, slechte paden met stenen, boomstronken en grind, heuvel op heuvel af. Maar het was daar zo prachtig! En ook wel lekker om weer eens te fietsen i.p.v. achterop een boda boda te zitten.
We zijn langs hele kleine dorpjes gefietst met echte hutjes, langs zwaaiende kinderen die in koor zongen: Hi Mzungu Hi Mzungu! Bye Mzungu, Bye Mzungu!, de rijdende Blokker (fietsers met een lading vershouddozen, tassen, kalenders, flessen op zijn bagagedrager) en ook een stuk dwars door de jungle, zo onwijs gaaf!! Soms moesten we de fiets even optillen om over een watertje heen te kunnen, snel doorfietsen vanwege een slang of met de fiets lopen over een smal paadje omringd met banenbomen.
Als wij zwaar hijgend en zwetend een heuvel (mega berg) opklommen, fietste James fluitend langs ons. Hij doet zo’n tocht gemiddeld 3x in de week!
Tijdens een pauze bij een dorpje konden we even bijkomen, een chapatti eten en in een hutje met een gat in de grond een plasje doen. Door al het zweten en het droge stof zagen we er niet uit!
Vlak voor het einde begon het te onweren en regenen, maar we moesten nog met de boog terug.. Het was een spannende en natte terugtocht! Ik had het gevoel dat we vastgezeten hadden op een onbewoond eiland en nu gered werden door een vissersbootje tijdens de storm.

Toen we aan de overkant kwamen scheen de zon gelukkig weer en waren we wel toe aan een koud biertje : )
’s Avonds hebben we pizza besteld (jazeker, dat kan ook hier). Weliswaar na bijna 1,5 uur en niet meer warm, dus bestellen op zijn Afrikaans, maar toch top!
Het was een geweldig leuke, gezellige, avontuurlijke en prachtige dag!

Kon vanochtend amper mijn bed uitkomen, maar het was het meer dan waard! : )

Liefs en tot gauw!

Ps: Foto’s van de tocht komen ook snel.
Pps: Ik schrijf nu steeds mijn verhalen op de laptop van Anouk, maar die vertrekt zaterdag weer naar Dutch (zoals Nederland hier ook wel eens genoemd wordt), dus moet nog even kijken hoe ik het daarna ga doen! Ik hou jullie op de hoogte.