Op het moment zit in een schattig inimini internetcafe’tje, zodat ik toch een verhaaltje kan schrijven op mijn blog. Gezellig dat jullie het lezen!

Vandaag ben ik jarig (26.. wel wennen dat ik nu over de helft van de 20 ben..) en ik werd super lief wakker gemaakt door Lieke met een ontbijttafel vol ballonnen, een kaart en taart met kaarjes : ) Dat is nog eens leuk wakker worden op mijn verjaardag, op deze geweldige reis. Het is wel gek om op deze dag zo ver weg te zijn, maar hier zijn is het beste cadeau dat ik kan krijgen!

Deze week is alweer mijn laatste week bij Nafasi. De tijd vliegt echt en ik vind het jammer dat het alweer bijna klaar is daar. Maar gelukkig blijf ik nog een tijdje in de buurt en zit mijn volgende project daar om de hoek, dus kan ik regelmatig nog even bij ze langsgaan.

Ik heb weer een hoop meegemaakt de laatste tijd, waardoor de dagen ook zo snel gaan. Vorige week maandag is er een nieuwe baby’tje binnengekomen bij Nafasi. Ze wisten niet zo veel over haar, behalve dat ze ongeveer 4 weken oud is en haar moeder 2 weken na de geboorte is overleden. Haar vader kan helaas niet alleen voor haar zorgen, vandaar dat ze nu voorlopig bij ons is. Als je haar ziet, lijkt ze nog steeds een veel te vroeg geboren baby. De Aunties vonden het ook erg eng om voor haar te zorgen, omdat ze zo ontzettend klein is en ze heel slecht dronk. Dus zijn Auntie Ruth en ik de volgende dag met haar naar het ziekehuis gegaan.
We hadden natuurlijk geen auto, dus moesten we met de boda en matatu erheen. Vrouwen zitten hier in amazonde-zit achterop de boda, dus zo ook Ruth met inimini in haar armen.
Nadat dat de dokter haar gezien had en ze bloed geprikt hadden (2 uur later), konden we weer gaan met het advies om haar elke 2 uur te voeden met heel veel geduld. Dat is nog best lastig hier, aangezien de Aunties al omkomen in het werk. Dus nu probeer ik zoveel mogelijk ervoor te zorgen dat ze genoeg binnenkrijgt, wat soms met 10 ml per half uur gaat. Maar nu, een week later, begint haar alienhoofdje steeds meer te veranderen in een babyhoofdje en ziet ze er gelukkig steeds beter uit.

‘s Middags ben ik met Ruth meegegaan om haar dochtertje op te halen van school, wat heel grappig was. Het gebouw is zo groot, dat er bij ons 4 basisscholen in zouden passen. Toen ik de klas binnenkwam , was Catherine helemaal trots dat ze werd opgehaald door een Mzungu. We zijn 3tjes achterop de boda zijn we naar hun huis gereden, wat bij het Doingooodhuis om de hoek zit. Ruth ziet er altijd tiptop uit, maar als je daar thuis komt zie je pas hoe weinig ze hier verdienen. Hun hele huisje past in onze woonkamer.. Maar zo vriendelijk en gastvrij, prachtige mensen waar wij nog een hoop van kunnen leren.

Laatst ben ik weer in mijn eentje op pad gegaan in de buurt. Ik kwam bij Backpackers, een hostel, een jongen tegen die in een dansgroep zat en liet me ongeveer 10 filmpjes ervan zien haha. Ik heb zijn nummer en facebook-pagina, dus als iemand nog een dansgroep zoekt? ; ) Maar super leuk hoe je met iedereen aan de praat raakt, vooral als je alleen bent. Naar huis kreeg ik een gratis lift aangeboden door een bodaboda-jongen, wel met gevolg dat ik een hele preek kreeg over the kingdom of God, de 10 geboden, dat het een heilige dag was zaterdag en of ik mee wilde naar de kerk zodat hij voor me kon bidden. Lief : )
Toen ik daarna bij ons huis op het terras zat, kwam er vrouw langslopen die vroeg of ze even naast me mocht zitten. Ze had haar tas vol met spullen, die ze probeerde te verkopen. Onder andere maandverband speciaal voor big buttoms haha en een huidproduct tegen, zoals zij dat zei, die vlekje op mijn huid. Ik deed maar geen moeite om uit te leggen dat dat sproetjes zijn en 1 van de 7 schoonheden is ; )

Zaterdag was het helaas alweer de laatste dag van Anouk, dus wilde we die onvergetelijk maken. Dat is gelukt! We zijn naar de Mabira Forrest geweest, een prachtig groot jungle bos.
Eerst met de boda naar het taxipark en vervolgens hopen dat je in de goede matatu zit. Een rit van bijna 2 uur, met een kip onder de bank voor ons en niet de lekkerste wegen kwamen we gelukkig op de goede plek aan. Toen moesten we nog achterop een boda over zandpaden en door de jungle, waar ze nog steeds gewoon 50 rijden, dus echt relaxt zat ik niet..
Daar kregen we zo’n luier van riempjes aan, een helm op en klommen we 18 meter omhoog de boom in om te gaan ziplinen. Geweldig! Door de jungle, over een wilde rivier, het was echt prachtig!
Na 3 uurtjes waren we terug en maakten we ons weer klaar voor de terugweg. Even plassen boven een gat in de grond en hoppa, weer achterop de boda. De matatu-rit duurde wat langer, doordat hij heel vaak stopte om maar zoveel mogelijk passagiers mee te nemen en onze achterbank was een beetje ingestort, dus na bijna 3 uur hadden we thuis wel weer een douche verdiend (en ook hard nodig).
‘s Avonds hadden we een afscheids/valentijns-diner. Onderweg kwam ik stil te staan met mijn boda-man, omdat zijn benzine op was. Hij legde hem even op zijn ene kant, op zijn andere kant en blies even in de tank, waardoor we weer even konden rijden tot het tankstation (die heb je hier elke 500 meter).
Het was weer erg gezellig! De live-muziek erbij, vanwege valentijn, was ook weer genieten.
Om 01.00 uur hebben we Anouk uitgezwaaid.. We missen je wel hoor!

De volgende dag lagen Lieke en ik bij het zwembad, toen de lucht pikzwart begon te worden. Binnen no time begon het te regen en onweren. We konden gelukkig schuilen in een tent, maar toen het na 2 uur nog niet ophield zijn we toch maar achterop de boda geklommen. Koud! Spannend! En al vrij snel was ik Lieke weer kwijt omdat haar boda-man kwam nu met pech stil kwam te staan. Dus ben ik weer een stuk teruggereden om haar te gaan zoeken. Na een tijdje in de stromende regen te gaan, zijn we uiteindelijk maar met elkaar achterop teruggereden, omdat we het toch ook wel een beetje engig vonden.

Maandag was ik weer in het ziekenhuis, met 2 andere kindjes (tweeling van 1,5) van Nafasi. Ik kom er nog al eens…
Ze zaten helemaal onder de bultjes, die open gingen en hele wonden werden die ontstoken. Later bleek dat het Steptokokke (ofzoiets?) bacterie is, dus heel besmettelijk. Ik heb gelukkig nog nergens last van… Ze hebben antibiotica en crème gekregen en gelukkig wordt het nu al veel beter.

Ik ga nu maar weer even van mijn verjaardag genieten : ) Zondag begint de Social Safari, dus dan zal ik denk ik weer met leuke nieuwe verhalen komen.

Heel veel liefs!