Hi Mzungu!

Hoop dat alles goed gaat daar in NL, is mijn zon al gearriveerd?

Time for another story! : )

Ben nu ruim een week begonnen op mijn nieuwe project, KSPH (Kampala School Phisically Handicapt) Het is een redelijk grote school met ruim 150 kinderen. De kinderen in de leeftijd van 5 tot 22 jaar hebben een lichamelijke, geestelijke of meervoudige beperking zoals Down, Autisme, Spinal Bifida, Polio, waterhoofd, etc. Veel beperkingen die in Nederland niet meer hoeven voor te komen. De kinderen wonen daar perminent in dorms (slaapzalen) met ongeveer 40 stapelbedden per zaal en de huismoeders wonen er ook. Zelfs de meeste teachers wonen er, dus ze zien hun eigen familie alleen in de weekenden of in vakanties.

Ik hoor nu bij de klas P4 met teacher Susan en de eerste dag was ontzettend wennen. Omdat ik thuis ook in het speciaal onderwijs werk, kreeg ik het gevoel dat er heel veel van me verwacht wordt hier. Er wordt ook niet duidelijk gezegd wat er dan precies van je verwacht wordt, dus het is heel erg zelf uitzoeken wat je wilt doen. De eerste dag heb ik vooral in de klas gekeken hoe het daar gaat en dat was interessant. Er zitten 14 kinderen in de klas met behoorlijk verschillende niveau's. Ze kregen biologieles over bomen, wat voor de helft van de klas veel te hoog gegrepen was. Dus 5 kinderen lagen te slapen op de tafel en 2 zijn naar buiten gelopen om te wandelen, dat is hier heel normaal.. De meeste schrijven hier ook alleen maar over wat de juf op het bord schrijft, zonder enig idee te hebben wat ze nou precies opschrijven. Daarom heeft een andere Duitse vrijwilliger, Hannes, die hier al 6 maanden is, bedacht om dat groepje apart te nemen voor meer begeleiding bij praten, letters herkennen, klanken en woorden kunnen uitspreken, schrijven etc. Hannes werkt zelf ook in het speciaal onderwijs en is heel erg aardig, dus ben nu vooral samen met hem en Omar, de ergotherapeut, aan het werk voor meer een-op-een begeleiding. Dit is echt prachtig, de kids zijn heel leergierig en we hebben daarnaast de grootste lol met ze. Het is soms voor ons ook best lastig, aangezien alles in het Engels gaat en dat niet onze eerste taal is, maar ik red me gelukkig prima verder.

Op dinsdagochtend doen we altijd met alle vrijwilligers (nu 7) TacPac. Dit is een beetje zoals snoezelen, gericht op de sensorische ontwikkeling. Iedereen krijgt een kind en die gaat lekker liggen. Vervolgens als de rustige muziek start ga je met verschillende materialen over het lichaam heen. Bijvoorbeeld met een sponsje, ijsklontje, waaier, stokjes etc. Daarna worden ze een beetje gemasseerd met creme terwijl we naast ze liggen en op het eind gaan we bellen blazen, wat ze geweldig vinden. TacPac is echt bijzonder, ze kunnen eindelijk even ontspannen en krijgen meer de aandacht en liefde die ze missen.

Van de week hebben we met een groepje gewerkt aan de zuig- en blaastechniek. Dit is heel lastig voor de meeste vanwege hun beperking. We begonnen met een bekertje water en een rietje, waar ze door moeten zuigen om te drinken en blazen om belletjes te maken. Het was waarschijnlijk hilarisch om te zien hoe wij ze probeerden te uit te leggen hoe je dat doet. Dat is knap lastig. Interessant dat de ene alleen het blazen onder de knie kreeg en de ander alleen het zuigen. Later probeerden we het nog met ballonnen, wat nog een stukje ingewikkelder was. Maar heel mooi om te zien als ze toch dingen leren en vooruit gaan, daar hebben de teachers gewoon geen tijd voor (of zin in..)

Op donderdagmiddag gaan we zwemmen met 12 kinderen. Het is een hele voorbereiding en onderneming, omdat veel kinderen in een rolstoel zitten. We hebben een kast met allemaal zwemkleding en dan is het gewoon maar kijken wat bij wie past. Ik heb 6 zwembanden en 6 ballen opmoeten blazen in een korte tijd, maar ik ben nu wel heel goed in mijn blaastechniek, haha. Het zwemmen was echt geweldig! Het is prachtig om ze zo te zien genieten in het water en zich vrij te kunnen voelen in hun lichaam, en daardoor geniet ik ook volop : )

Vrijdag zijn we met elkaar (waren toen met 6 in het huis) een weekend naar Banda Island gegaan. Dit is een eilandje in het Victoria meer. Toen we aankwamen bij de landingsite zoals dat heet, moesten we nog 20 minuutjes wachten op de boot. Dit zijn natuurlijk Afrikaanse minuten, dus na 3 kwartier konden we gaan. De boot ligt dan altijd een stukje verder in het water, dus we moesten naar de boot toe gedragen worden. Hele ervaring op zich : )

De boottoch trouwens ook. Het was een grote houten sloep met een zeil erboven tegen de zon. Het was alleen heel winderig die dag, dus bij elke golf (jazeker, een gigantisch meer met golven) kwam er weer een plens water de boot invliegen. Een paar werden zeeziek en vonden het niet zo prettig, maar ik vond het wel weer een leuk avontuur. Ze hadden ook bier meegebracht aan boord, dus Johann en ik dachten: why not? ;) Het was wel Eagle bier van halve liters, wauw sterk spul. Vervolgens kregen we daarna een gratis biertje van de bootdriver, wat onbeleefd is om te weigeren. Je kan wel raden hoe ik op het eiland aankwam... Compleet doorweekt en van het padje af. Maar de grootste lol gehad met Johann : )

Banda Island is echt een paradijs! Allemaal tenten aan het water met een strandje, een geweldige buitendouche, prachtige omgeving, gezellige Australische eigenaar, heerlijk eten en je hoeft niks meet te doen dan te relaxen, slapen, zwemmen en een beetje spelletjes spelen. Of de speedboot besturen : )
Het was erg leuk om daar met zijn 6en heen te gaan en elkaar echt wat beter te leren kennen.

Mijn verhaaltje is dit keer helaas niet zo uitgebreid, maar je kan je voorstellen hoe druk ik het hier kan hebben ; ) Next time!

Bye Mzungu! XxX