Hi!

Het duurde even, maar heb gelukkig weer tijd gevonden om een verhaaltje te schrijven. En kan heel fijn de laptop gebruiken van Susanne, een nieuwe huisgenootje, dus hoef ik niet meer naar het internetcafeetje (hutje van 3x4). Wat op zich ook wel een leuke ervaringen was en ik hoefde maar €0,60 te betalen na ruim 1,5 uur..

Kan niet echt makkelijk reageren op jullie reacties, maar vind het wel erg leuk en fijn om ze te krijgen en te lezen! Je kan me natuurlijk ook mailen als je meer wilt weten en kletsen dan mijn blogs!

Maar! Ik heb weer een hoop prachtige dingen meegemaakt.

De laatste dag bij Nafasi was erg leuk (ondanks dat ik geen oog dicht had gedaan vanwege het onweer en iemand pas na 1,5 uur zijn autoalarm een keertje uitzette). De Aunties waren heel lief en ik had lekker koekjes en soda (fris) meegenomen, dus hebben er een gezellige dag van gemaakt. Weggaan was wel een beetje lastig, omdat ik stiekem toch een beetje gehecht ben geraakt aan de kindjes, maar daarom ook goed om weer verder te gaan. En gelukkig ben ik voorlopig nog in de buurt, dus kan ik af en toe even op (knuffel)bezoek : )

Zaterdag 21 februari is onze Social Safari Experience begonnen. Dit heet zo omdat het een combinatie is van vrijwilligerswerk op andere projecten en Safari-trips. We logeerden de eerste week in Tal Cottages, een soort hotel. Dirk en Lieneke, onze andere groepsleden, kwamen daar ook aan. De eerste nacht was helaas niet zo’n succes. Dirk had lekker zijn eigen kamer en wij sliepen met zijn drietjes op een andere kamer. Toen we na het eten terugkwamen leek het alsof er iemand bij ons gedoucht had en toen we wilden gaan slapen ontdekten we een mega kakkerlak. Met het bekertje van de tandenborstels en een blaadje heb ik hem naar buiten gegooid, wat ik best heel stoer vond van mezelf. ’s Nachts arriveerden er blijkbaar nieuwe buren, want die kwamen als olifanten de trap op en gingen nog even uitgebreid hun dag bespreken voor onze deur, fijn.. Om 07.00 uur ’s ochtends ging de telefoon, maar voor we doorhadden dat het de telefoon was, was er alweer opgehangen. Toen we wilden gaan ontbijten lag de kakkerlak opeens weer voor onze deur, aangevallen door een lading mieren. Best een interessant gezicht.. Toen ik er vervolgens ook nog eens achter kwam dat er geld van me gestolen was, had ik het even helemaal gehad. Ik ben echt niet de moeilijkste, maar dit hoorde het begin van een fijne vakantie te zijn en tot nu toe was meer ellende. Gelukkig vond de manager van het hotel het ook super vervelend en heeft hij 2 schonere en grotere 2-persoonskamer voor ons geregeld, dus had Lieneke haar eigen kamer en Lieke en ik een aparte kamer. Ook heeft hij het bedrag wat gestolen was teruggegeven, dus vanaf toen zijn we weer even opnieuw begonnen.

Maandags zijn we begonnen met een citytour. Ondanks dat ik natuurlijk al een paar weken in Kampala ben, was het toch wel grappig om met een gids langs wat hoogtepunten te gaan. We zijn eerste langs het paleis van de koning gelopen, waar hij maar een paar keer per jaar is om bijvoorbeeld zijn verjaardag te vieren. Ze hebben speciaal voor hem op de weg rotondes gemaakt met blokken of een hek in het midden, zodat ze die opzij kunnen zetten als hij er langs moet. Dan hoeft hij niet OM de rotonde heen, maar kan hij gewoon rechtdoor rijden. Heel belangrijk..
Bij het paleis heb je ook martelkamers waar we even een kijkje mochten nemen. Dat was best wel heftig. Het is een soort grot met meerdere ruimtes, die ze volpropten met gevangenen. Als beveiliging lieten ze die een beetje onder water lopen, waar ze vervolgens stroom opzetten. Als er geen mensen meer bijpasten, werden ze in het water gegooid. Als ze niet al omgekomen waren door honger of verstikking. Dit heeft wel tot 1985 geduurd, niet echt lang geleden.
Na het paleis zijn we een stuk door de slums gelopen, waar de ze letterlijk hutjemutje wonen in zeer slechte omstandigheden. Soms slapen ze met zijn 10en in een hutje, meestal op de grond. Kleding dragen ze totdat er niks meer van over is en een hoop kinderen leven door omstandigheden volledig op straat. Ik loop daar met een brok in mijn keel en tegelijkertijd boos op hoe wij thuis zo kunnen klagen over de meest onbelangrijke dingen..
Later zijn we naar het taxipark gelopen, waar honderden matatu-busjes klaar staan. Toch handig om een gids bij je te hebben, anders ben je wel even bezig met de juiste te vinden. Met de matatu zijn we naar een hele schattige haven gereden. Daar hebben we een rolex (chapatti met gebakken ei en groente) gegeten en kon ik weer leuk boven een gat in de grond een plasje doen.

De volgende 3 dagen hebben we vrijwilligerswerk gedaan bij Agape. Dat is een project voor straatkinderen en bestaat uit het drop-in Centre en het Home. Bij het drop-in Centre zijn alle straatkinderen welkom voor een ontbijt, om zichzelf en hun kleren te kunnen wassen, om een beetje les te krijgen en om een warme maaltijd te eten. Een keer per week gaan ze op outreach naar de sloppenwijken om nog meer straatkinderen te motiveren om te komen. Om 2 uur moeten ze helaas weer terug de straat op.. Tenzij er nog plek is bij het Home. Daar kunnen 15 kinderen wonen, totdat ze hun ouders hebben gevonden en ze hopelijk weer terug kunnen naar huis. Helaas weten niet alle kinderen of waar ze vandaan komen of willen ze niet zeggen waar ze vandaan komen. De leeftijd van de kinderen lig tussen de 5 en 19 jaar, dus zelfs hele kleintjes proberen hier te overleven op de straat. Het doel van Agape is ook om de kinderen uiteindelijk ook naar school te kunnen laten gaan, maar daarvoor moeten ze een thuis hebben en er is helaas nooit genoeg geld om iedereen te laten gaan.
Ons doel was om er voor te zorgen dat ze 3 fantastische dagen zouden hebben, dus we hebben heel veel activiteiten voorbereid zoals estafettes, touwtrekken, koekhappen, flessenvoetbal etc. Het is zo bijzonder om te zien dat ze zo blij kunnen zijn met de kleinste dingen en dat ze ondanks alles een groot respect en beleefdheid hebben naar ouderen.
We zijn ook een middag na een outreach op een groot veld allemaal spelletjes gaan doen. Het was een grote chaos, maar ook weer erg leuk.
De lunch, die helaas 1,5 uur te laat kwam, was een boterham zakje met rijst en kool. Best een uitdaging om ontiegelijk hete rijst met je blote handen op de eten, maar de kinderen hadden het in no-time op.
Toen er kleding uitgedeeld werd, werd de chaos nog groter en moesten de kleintjes echt opboksen tegen de oudere om ook een nieuwe broek of shirt te kunnen krijgen.
Een andere dag kregen we als lunch pocho, droge bedoening gemaakt van maismeel. Ik blijf nieuwe dingen op mijn bord krijgen en ondanks dat het niet te eten is, geniet ik er toch van.
We hebben 3 super geslaagde dagen gehad en alle kids hebben volgens mij een heerlijke tijd gehad. Ookal praten er een hoop geen Engels, je wordt heel creatief met de manieren van communiceren. Ik wil zeker nog een keer een dag vrijmaken om bij ze langs te gaan.

’s Avonds hadden we weer een huisdiertje op onze kamer. Het eerste wat Lieke vond om hem mee op te pakken was de bijbel, maar dat vond ik toch niet kunnen. Dus hebben we maar het Doingoood-boek gepakt : )

Vrijdag de 27e zijn we naar Jinja gegaan. 2,5 uur rijden in een bloedheet busje, maar erg gezellig voorin gezeten naast de driver. Een prachtig stadje aan de oorsprong van de Nijl. We hebben een boottocht gemaakt, waar we letterlijk bij the source of the Nile in het water konden staan. Super gaaf! We kwamen nog langs 2 vissers die net een tilapila vis gevangen had. Hij werd nog even flink doodgeslagen op de boot, bloed liep lekker de boot in en vervolgens heeft onze driver hem laten bakken en opgepeuzeld..
Onze verblijfplaats was ook prachtig. Allemaal schattige huisjes en tenten, met uitzicht op de Nijl. Een terras waar je de zon onder kon zien gaan en heerlijk koude biertje, echt vakantie!
De volgende dag gingen Lieke en Dirk raften en ben ik met de rest bij een palmbomen-zwembad beland. Heerlijk!
Toen we ’s avonds weer terugkwamen in Kampala, gingen we logeren bij de ICU-guesthouse. Leuk om zo veel verschillende locaties te hebben. Hier sliepen we op een dorm, dus dat was ook wel grappig. Denk dat rest het minder grappig vond, aangezien ik er gemiddeld 3 keer uit moet ’s nachts..

Zondag hebben we een kookworkshop gehad en gingen we koken voor een hele community. Een vrouw zorgt er normaal elke week, met wat hulp, voor dat bijna 40 weeskinderen of kinderen die met zijn 10en bij hun oma wonen te eten krijgen. Het was super leuk om te leren hoe je matooke maakt, om onze eigen chapatti’s te bakken en om met echte lokale lieve oma’tjes een maaltijd te bereiden. Ik werd nog vet uitgelachen door een meisje, omdat de tranen over mijn wangen liepen bij het snijden van de o zo scherpe uien. Het zien van het snijden van het koeienvlees was wat minder, maar dat hadden ze speciaal voor ons gekocht als dank. Ik heb het toch maar overgeslagen… ; )

De volgende dag zijn we gaan zwemmen met 4 kindjes van Nafasi. Heerlijk om daar weer geweest te zijn, mis het ook echt! We zijn met de tweeling van 5 en de tweeling van 1,5 op pad gegaan. Ook ging er nog een baby’tje van 8 maanden mee, omdat Inge daar een beetje verliefd op is ; )
Emily en Maria vonden het prachtig achterop de boda met ons, Babyria en Cato knepen je armen helemaal fijn.. Ook het zwemmen vonden ze doodeng, omdat ze nog een zwembad gezien hadden. Maar heel rustig aan hebben ze toch een beetje gezwommen. Emily en Maria kregen er geen genoeg van en vonden het geweldig dat Dirk ze steeds in de lucht gooide. Als lunch hadden we kip met patat, wat uiteraard ook een feest was. Daarna waren ze helemaal gesloopt van alle pret en indrukken, top dag!

Dinsdag zijn Lieke en ik nog langs een nieuw project geweest voor straatkinderen. Dat project is van iemand die ze in de supermarkt is tegenkomen haha. We hadden daar ook met hem afgesproken en hadden zelf geen idee waar we naar toe gingen, dus het was nog best wel spannend wat ons te wachten stond.
Het is een heel klein huisje waar 15 straatkinderen wonen. De meeste van de kinderen hebben geen ouders meer en werden gevonden in hele slechte conditie. Ze waren erg blij dat we op bezoek kwamen en hadden een acrobaten-act voor ons geoefend. Best wel heel goed ook! Wij hadden nog ballonnen voor ze meegenomen en hebben nog met ze gevoetbald. De jongen van het project doet het samen met een andere jongen en alles wat ze verdienen en hebben gaat naar de kinderen. Steeds wel weer frustrerend om te merken dat je niet iedereen kan helpen hier..

Woensdag is eindelijk onze echte safari begonnen. We hadden echte een onwijs gave rangerover landcruiser! Inge ging ook mee, die zat voorin dus hoefde ik niet de chauffeur te entertainen ; )
Na 3 uur rijden kwam we bij de Rhino Sanctuary. De neushoorns in Oeganda zijn uitgestorven, dus nu proberen ze ze te fokken met neushoorns uit Kenia en Amerika.
We gingen wandelend op zoek naar ze en al snel lagen er 3 families bij elkaar. Zo tof! Het zijn wel hele gevaarlijke en snelle beesten als ze zich bedreigd voelen, dus we mochten niet te dichtbij komen en geen geluid maken. Er waren ook een paar baby’tje, zo cute! : ) Die beesten kunnen echt flinke drollen poepen ook..
Toen we daar een tijdje geweest waren, gingen we met de rangerover weer verder naar de Murchison Falls. Ruim 2 uur rijden nog, maar dan over hobbeldebobbel wegen. Pittig, maar toch wel cool als je onderweg steeds moet stoppen door baviaantjes op de weg.
We verbleven bij Red Chilli, wederom een super mooie locatie met een prachtige uitzicht.
’s Ochtends moesten we om 06.15 uur klaar staan voor de gamedrive. Met open dak en zittend bovenop de auto gingen we op zoek naar the Big 5. Wat een geweldig vrij en heerlijk gevoel. Het was zooooo gaaf!! We hebben giraffen gezien, een hyena in de verte, Buffels, Bambi´s en Timon & Pumba’s. We waren even bang dat we de olifantjes niet gingen vinden, maar uiteidenlijk kwam Dombo daar aangelopen met zijn mama op een paar meter afstand. Amazing! Helaas hebben we Simba en zijn leeuwenfamilie niet gezien, maar ach.

’s Middags hebben we een boottocht gemaakt naar de watervallen. Onderweg kwam je nog heel leuk een hoop hippo’s tegen, krokodillen en nog meer olifanten. We hebben aan het eind nog een wandeling gemaakt langs de waterval omhoog, wat ook heel gaaf was. Dat water komt met zo’n geweld naar beneden, fascinerend.
We sliepen gelukkig in een huisje met een toilet, want als je in een tent slaapt kan je ’s nachts onderweg naar de wc best een nijlpaard of een pumba-zwijntje tegen het lijf lopen : )

Vrijdagochtend zijn we weer vroeg vertrokken naar de Chimpansees. Je weet van de voren nooit hoe ver weg ze zitten, dus ik had me voorbereid op een wandeling van een paar uur. Na 10 minuten hoorden we al de eerste aap en vervolgens begon een hele groep hoog in de bomen vet hard te ‘’ie oe aa’en” en de bomen te schudden, dus stiekem scheet ik wel even een beetje in mijn broek.
Een uurtje zijn we bij ze gebleven, want als je langer blijft is de kans op het wederzijds overdragen ziektes te groot. Helaas bleven ze vooral hoog boven in de boom zitten of kwamen ze snel naar beneden en renden meteen weg. Dus heb helaas geen goede foto’s kunnen maken, maar het was alsnog heel bijzonder om daar te zijn en ze te zien.
Eind van de ochtend vertrokken we weer voor de 6 uur durende terugrit. Eenmaal thuis kon ik geen boe of bah meer zeggen, maar ben nog steeds aan het nagenieten!

Gister was alweer de laatste dag van Lieke : (
Je doet zoveel samen in al die weken en maakt zo veel mee, dat ik haar best wel ga missen net zoals Anouk. Maar ik zie ze straks in Nederland gewoon weer en kan hier nu weer nieuwe mensen leren kennen. Inmiddels zitten er in het Doingooodhuis 2 Duitse meisjes , een Duitse jongen, Susanne dus en Dirk is ook nog een weekje hier. Fijn om weer “thuis” te zijn! : )

Morgen beginnen op mijn nieuwe project, zin in!

With love from Africa!